20 júlí 2013

Hola, buenas noche a todos. Saludos de Panamá. :D

Ég er hérna komin til Las Tablas og fæ að gista tvær nætur hjá Ivan, bróður pabba míns, og fjölskyldu. Ég vaknaði hress eldsnemma kl 4 á miðvikudags morgun, og þegar ég segi "hress" meina ég náttúrulega gjörsamlega úldin og dauðþreytt. En ég er ekkert að kvarta, gerði mig tilbúna og fór með pabba mínum og mömmu til Panama city. Þegar þangað var komið var mér komið fyrir í rútu og send af stað á vit ævintýranna, en svo kom í ljós að þetta var mjög róleg og tíðindalaus ferð. Rútan var ekki stoppuð á leiðinni svo ég hefði ekki þurft að hafa fyrir því að ná í ljósrit af vegabréfinu og mamma hefði ekki þurft að hafa svona áhyggjur. Hún sagði mér að hringja um leið og ég kæmi svo ég gerði það og svo hefur hún ekki tíma til að tala við mig, en hvað með það, ég er ánægð með að hún var að fara og skemmta sér með vinkonum sínum. Þegar til Las Tablas var komið beið ég eftir Ivani sem ætlaði að sækja mig, pabbi minn hafði sagt mér að taka bara taxa en Ivan ákvað samt að sækja mig bara. Hann er mjög indæll, kannski svoldið feiminn. Þegar hann vill spyrja mig einhvers, spyr hann Ritu, konuna sína um að spurja mig. Reyndar held ég að það sé vegna þess að hann heldur að ég skilji hann ekki. En alla vegana fórum ég og Zaravi að spjalla eins og venjulega og einhvernvegin enduðum við í hörku samræðum um kaþólska trú, fóstureyðingu, skilnað, giftingu samkynhneigðra og kynskiptingu. Zaravi vill ekki leyfa neitt af þessu, fóstureyðing algjörlega bönnuð jafnvel þótt mamman muni ekki lifa af fæðinguna, skilnaður ekki leyfilegur nema annar aðilinn beiti ofbeldi og allt hafi verið reynd til að stöðva það eða ef að annar aðilinn fer í kynskiptingu, henni finnst að gifting samkynhneigðra ætti að vera stranglega bönnuð og að ekki sé talað um kynskiptingu. Ég barðist náttúrulega hartt gegn þessu og við vorum að rökræða þetta í allt að fjóra klukkutíma. Svo kom Aivan og hann er sammála Zaravi svo það var 2 against 1, en ég lét það ekki stoppa mig. Svo fórum við að ræða um það hvort menn væru dýr. Þau trúa því ekki að menn hafi þróast frá öpum eða að risaeðlur hafi verið til, þau segja að það séu engar sannanir fyrir því. Síðan fórum við að rökræða um það hvort menn væru dýr. Ég veit ekki hvað við vorum lengi að tala um þetta, but in the end we agreed to disagree.
Á fimmtudeginum fór ég svo með Zaravi í skólann. Við fórum fyrst til skólastjórans til að fá leyfismiða fyrir mig sem segir að ég sé gestur í skólanum í tvo daga. Við þurftum hins vegar að bíða frekar lengi og Zaravi missti af fyrsta tímanum, en kennarinn sagði að það væri ekkert mál. Bekkjarfélagar Zaravi eru mjög skemmtilegir. Þau voru mjög spennt að vita hvaða tungumál ég talaði og báðu mig um að tala á íslensku og dönsku. Síðan vöruðu þau mig við því að einn kennarinn er með mjög mikla kynþáttafordóma, þau sögðu að hann væri dreki. Zaravi benti mér á hann þegar við fórum í matsalinn. Ég sá hann svo aftur þegar skólinn var búinn. Ég og Zaravi settumst hjá tveimur öðrum skiptinemum, Jael frá Sviss  og Emanuele frá Ítalíu, og kemur þá ekki kennarinn og svipurinn á honum var alveg óaðfinnanlegur. Eftir skólann fórum við heim og sofnuðum, enda vorum við ekkert smá þreyttar. Síðan um kvöldið fórum við í kirkju, það er eitthvað sérstakir níu dagar sem heiti Novena. Fólk byður til The Santa Librada og gefur gjafir til kirkjunnar sem fara í að hjálpa fólki. Það var mjög merkilegt og mjög mikið sungið, sumt rólegt og annað hressara. Það var nokkurskonar gítar kór, fjórir prestar og fólk sem fór með bænir.
Daginn eftir í skólanum hitti ég Carolind frá Þýskalandi, hún er mjög hress og skemmtileg. Ég hitti líka aðra vinkonu Zaravi og hún heitir Melissa. Zar var að segja mér frá því að kennarinn sem hatar alla útlendinga er að breyta öllum bandarískum nöfnum í spænsk nöfn, svo strákur í bekknum sem heitir mikael þarf að kalla sig Mikel, stelpa sem heitir Katherin þarf að kalla sig Katelyn o.s.frv. Við vorum í tíma hjá þessum kennara og ég var frekar spennt að sjá hvernig hann myndi bregðast við, því mér var sagt að þegar hann hitti hina skiptinemana hafði hann sagt eitthvað óviðeigandi, en svo kom í ljós að hann var frekar hrifinn af mér og hafði ekkert að segja. Zaravi sagðist hafa verið alveg hissa, því hann sagði t.d. við Jael að sviss gengi ekki upp vegna þess að það væri töluð mismunandi tungumál. Ég sagði þá við Zaravi að það væri vegna þess að það væri ekki hægt að segja neitt slæmt um Ísland og hún sagði að það hliti að vera. Einn strákurinn, Oliver, sagði að hann ætlaði að fara í klippingu og Carolind ákvað að klippa sjálf á honum hárið. Hún á líka hesta svo við fórum að spjalla um þá og þegar skólinn var búinn og við stóðum fyrir utan sáum við hest á kerru og vildum fara að skoða hann er Zar sagði nei, veit ekki afhverju. En allavegana um kvöldið fórum við aftur á torgið. Það var haldin einhver ganga sem var semsagt þannig að þú fórst í kirkju og lofaðir að ef þú gætir t.d. fengið góða einkunn í prófi þá myndirðu ganga þessa göngu, sem tekur rúma 3 klukkutíma og sumir fara það með bundið fyrir augun og berfættir. Þar hittum við Carolind, Jael og Emanuele og fleiri vini Zaravi. Ég fékk mér fléttu í hárið og þá byrjaði allt í einu að rigna og þar sem ég er með rauðan lit í hárinu þá lekur alltaf rautt úr því þegar það blotnar, en sem betur fer lak ekki mikið sem kom á óvart miðað við hvað það var mikil rigning. Konan sem var að gera fléttuna sagði að við ættum að reyna finna þurran stað til að klára fléttuna svo við fórum undir eitt trjánna og hún náði að klára hana. Þetta var kona frá Guatamala og kærastinn hennar er frá Spáni. Þau eru búin að vera að ferðast um Suður Ameríku í tvo og hálft ár og núna er hún fimm mánaða ólétt. Um miðnættið fórum við svo heim, Carolind vildi ekki hleypa Aivani burtu og gekk með okkur að bílnum. Síðan vorum við Zaravi fljótar að sofna.
Á fimmtudaginn í síðustu viku, 11 júlí, kom Amarens  í heimsókn í skólann. Það var mjög gaman að hitta hana aftur. Þetta var líka síðasti dagurinn hennar Fruzsi í skólanum, vegna þess að hún nennti ekki að mæta síðustu þrjár vikurnar heldur vildi hitta vini sína og fara á ströndina. Krakkarnir skrifuðu á skirturnar okkar og það var mjög skemmtilegt. Og aldrei þessu vant vorum við síðust að fara út úr kennslustofunni. Hefur aldrei komið fyrir áður.
Fjölskyldan mín kemur víst ekki um helgina að sækja mig, bíllinn þeirra er á verkstæði svo ég fæ að vera hérna í Las Tablas aðeins lengur og fer svo með rútu heim í næstu viku. Við skulum vona að ég verði jafn heppin og að sú rúta verði ekki stoppuð. En það er mjög gaman að ég fái að vera aðeins lengur og þá get ég kannski hitt hina skiptinemana í skólanum, Ana frá Noregi og Hannah frá Austurríki.

En segjum þetta gott í bili,
ég ætla að reyna að setja inn aðra færslu fljótlega.

Hasta pronto
Poppa

El Chorro, fossinn, sem La Chorrera er nefnt eftir.

Verið að skrifa á skirtuna hennar Fruzsi.

Carolind að klippa hárið á Oliver í skólanum.

La Santa Librada

Graðir gaurar: 253

Spurningar bloggsins:

1. Afhverju eru reglurnar svona strangar í mínum skóla en ekki hérna í Las Tablas?
2. Afhverju líkaði kynþáttafulla kennaranum við mig?
3. Afhverju taka Ivan, Rita og fjölskylda ekki að sér skiptinema, þau væru alveg tilvalin?
4. Hvers vegna var Carlolind alltaf að bíta Aivan?
5. Hvers vegna er alltaf verið að sprengja flugelda?

2. júlí 2013

Buanas :)
Saludos desde Panamá

Allt er orðið svo miklu auðveldara núna, ég held að það sé aðalega vegna þess að ég má taka strætó núna. Pabbi minn náði að sannfæra mömmu mína um það að það væri betra fyrir mig að kunna á strætó kerfið ef eitthvað skildi koma upp á. Núna finnst mér ég ekki vera eins bundin við heimilið og ekki eins háð fjölskyldunni. T.d. alltaf þegar mig vantaði eitthvað þurfti ég alltaf að bíða eftir að einhver hefði tíma til að fara með mér og oftast þurfti ég að bíða í nokkra daga og jafnvel meira en viku, en núna get ég farið sjálf. Ég þarf ekki að bíða í nokkra klukkutíma eftir taxanum eftir skóla heldur get ég núna farið heim þegar ég vil og það tekur styttri tíma, það er ódýrara og er í alla staði miklu betra fyrir mig.
Núna er planið hjá mér að fara í ræktina 3-4 sinnum í viku. Ræktin er rétt hjá skólanum mínum en ég yrði samt að fara heim til að skipta um föt, vegna þess að það er engin aðstaða til að skipta um föt. Það verður skemmtileg tilbreyting. Ég þarf bara að fá leyfi frá fjölskyldunni en ég sé enga ástæðu fyrir þau til að neita. Strætó kerfið er í rauninni mjög einfalt.
Á morgun ætla ég svo að fara í Westland, ef Fruzsi eða Mario nenna með mér. Mér langar alltaf að fara eitthvað núna þegar ég get það. Ég vil alltaf fara í Westland, jafnvel þó að mig vanti ekkert og einnig þótt að enginn geti komið með mér. Það eitt að komast út eftir skóla er svo mikið frelsi eftir síðustu mánuði að ég get einfaldlega ekki lýst því hversu góð tilfinning það er.
Ég get líka farið í El Rey núna, matvörubúð, en fjölskyldan mín fer alltaf í Extra. Í El Rey, eða Kónginum, fást ferskir og góðir ávextir og það er meira úrval af þeim en í Extra, einnig er hægt að kaupa venjulegan ost þar. Svo í staðinn fyrir að koma við í Extra á leiðinni heim, þá rölti ég út í El Rey. Fyrsta skiptið sem að ég fór þangað ein hafði ég bara einu sinni áður farið þangað úr skólanum og ég var hrædd um að villast á einum tímapunti, en það er svo sem ekki hægt vegna þess að búðin er við aðal götuna, svo ef þú villist þarftu bara að finna götuna og þá er ekkert mál að finna hana. En ég get sem sagt loksins borðað ávexti. Það kemur á óvart hvað það er lítið úrval af ávöxtum hér í Panamá, ég meina flestir af þessum ávöxtum eins og t.d. mangó, bananar, appelsínur og fleira vex hérna í Panamá, en það er nánast ómögulegt að finna góða ávexti í búðunum (nema El Rey). Pabbi minn segir að það sé vegna þess að flestir ávextirnir eru sendir úr landinu og enda í búðum út um allan heim, eða alla vegana víða.
Í skólanum er skipulagið eins og venjulega, mjög rólegt. Kennararnir koma og kenna nánast ekkert, heldur sitja bara og spjalla við okkur um veðrið. Við Fruzsi ákveðum oft að fara í miðri kennslustund að fara í matsalinn og þá stöndum við bara upp og göngum út án þess að segja orð og þegar við komum út segjum við alltaf :" Not a single fuck was given", vegna þess að kennarinn segir aldrei neitt og er alveg sama. Við gerum oft grín að því að við ættum að prófa að gera þetta í skólunum okkar heima. Ég held að ef að ég myndi bara allt í einu standa upp og labba út úr kennslustund myndi kennarinn halda að eitthvað væri að hjá mér. Ég held að sumir myndu ekki segja orð, þeir yrðu svo hissa, og jafnvel elta mig út og spyrja hvort allt væri í lagi. Við gerum líka grín að því hvað kennararnir myndu segja ef þeir eltu okkur niður í matsalinn og við myndum segja "Ææji, ég varð bara allt í einu svo svöng". Ég get alveg séð fyrir mér andlitið á kennaranum.
Um síðustu helgi komu, eins og venjulega, frænkur okkar í heimsókn og þá er grillið tekið út og pabbi minn grillar pulsur. Og svo var Karaoke tækið tekið fram og ég byrjaði að fýla mig í botn og söng hvert lagið á eftir öðru og fékk frábær score. Svo daginn eftir komu vinir Xeniu og þau voru að læra allan daginn og um hádegið var grillið tekið fram aftur og pabbi minn gerði Quesadillas sem eru hrikalega góðar. Vinur pabba míns kom líka í heimsókn. Hann talar ágæta ensku og við töluðum heillengi saman um umhverfisvernd. Ég byrjaði á því að kvarta við pabba minn um það hvað panamískt fólk er ósnyrtilegt og hendi rusli hvar sem er. Það eru engar almennings ruslatunnur í borginni svo fólk hendir alls konar rusli á göturnar. Hvert sem þú ferð, þar er alls staðar allt í rusli. Og vinur pabba míns heyrði mig segja þetta og við fórum að ræða saman um það hvað yrði að gera í þessu. Ég sagði honum frá því skipti, það var fljótlega eftir að ég kom hingað, þá fór ég með Estefany og Juliu niður í bæ og við keyptum okkur allar að drekka. Þegar þær voru búnar hentu þær flöskunum á götuna en ég setti mína í veskið mitt og beið eftir því að finna ruslatunnu, en sá enga allan daginn. Svo ég endaði með því að taka hana heim og henda henni þar. Mér finnst þetta svoldið skrítið fyrirkomulag. En hvað get ég gert í því?
Svo núna í lok júlí ætlum við til Sanblas, pabbi minn er alltaf að skipta um skoðun hvaða helgi hentar best. Það er víst alltaf mikil rigning þar, en hann lofar að fara áður en ég fer heim til Íslands. Vááá, heim til Íslands. Ég fer heim eftir 35 daga, rúmlega einn mánuð. Ég er ekki tilbúin, tíminn líður allt of hratt. Ég er loksins farin að venjast öllu hér í Panamá og þá þarf ég að fara heim. Ég er að vísu farin að hlakka til að fá venjulegan mat að borða, sem er ekki hrísgrjón. Ég er meira að segja búin að koma skilaboðum til ömmu Eddu og byðja hana um að gera fyrir mig fiski hlaðborð þegar ég kem heim, með steiktum fiski, fiskibollum og fiskihring. Mamma segir hins vegar að það væri kannski of mikið mál að elda þetta allt á einum degi og það er allt í lagi, þá get ég bara farið oftar í mat til ömmu. En það verður samt svo hrikalega skrítið að koma heim þar sem allt er eins og það var, en mér finnst ég vera svo breytt. Það verður athyglisvert og ég ætla mér að nýta þennan eina mánuð í botn, fara út og hafa það gott. Hitta vinina, tana meira (ef það hættir einhverntíman að rigna) og verja tíma með fjölskyldunni.
Núna á föstudaginn ætlum við að fara í bíó og sjá Despicable Me 2. Við vorum að horfa á fyrstu myndina fyrir nokkrum dögum og ákváðum svo að fara og sjá númer 2. Það verður gaman, því mig langar virkilega að eyða meiri tíma með fjöslkyldunni áður en ég fer. Þau eru yndisleg og ég á eftir að sakna þeirra svo mikið. En Estefany ætlar að koma næsta sumar og vera í fjóra mánuði og svo síðustu vikuna ætla foreldrar hennar að koma og sækja hana. Það verður æðislegt. Og Xenia er að hugsa um að koma í vetur og prófa að fara á skíði. Ekkert þeirra hefur séð snjó, nema pabbi minn þegar hann var skiptinemi í Bandaríkjunum, svo það væri skemmtilegt fyrir þau.

En núna er ég orðin frekar þreytt, þarf að vakna snemma til að fara í skólann á morgun. Svo segjum þetta gott í bili og við sjáumst eftir rúman mánuð. :D

Buenas noche y dulce sueños

Lecter er ekki hrifinn af rigningunni

Amma með baby Sofhiu

Sko hvað hún er hrifin af ömmu gömlu :D

Graðir gaurar: 221

Spurningar bloggsins:

1. Hvers vegna eru engar ruslatunnur í bænum?
2. Afhverju ber fólkið V fram eins og B?
3. Hvers vegna eru nánast hvergi seldir góðir ávextir?
4. Afhverju er panamískt fólk svona óskipulagt?
5. Fær fólkið hérna ekki leið á hrísgrjónum?

Ég hlakka til að sjá ykkur öll :P

14. júní 2013

Buenas noche a todos :) Saludos desde Panamá

Það er augljóst að það er reynt að halda aga í skólanum mínum, en það endar einhvernveginn alltaf í klessu. Það er eiginlega hálf hlægilegt. Það er frekar skrítið að þegar ég kom hingað var ég alveg staðráðin í því að fylgja öllum reglum, en núna virðist það ekki vera svo mikilvægt. Ég fer með naglalakk í skólann, hringa og armbönd og of marga eyrnalokka, en enginn segir neitt. Og eftir að ég litaði hárið mitt rautt í sumarfríinu litaði ég það aftur dökkt áður en skólinn byrjaði, en það er ennþá sterkur rauður blær yfir því. Svo um daginn kom einn kennarinn inn í skólastofuna okkar og sagði við mig að hann vissi að þetta væri ekki minn náttúrulegi hárlitur og svo spurði hann bekkjarfélaga mína hvort hann ætti að segja mér að lita það aftur en þau sögðu öll: ,,Nei, hárið hennar er svo flott svona´´. Á endanum sagði hann bara að sér þætti hárið mitt vera fallegt. Þessi gaur er frekar skrítinn, en samt alveg ágætur. Hann keypti einu sinni fyrir mig hádegismat þegar ég var ekki með pening.
Í gær kláraðist skólinn snemma, eða kl 8:30, og við Fruzsi ákváðum að fara heim og leggja okkur aðeins áður en við færum í Westland að hitta Emily. Konan í hliðinu stoppaði okkur og spurði hversvegna við værum að fara svona snemma og við sögðum henni eins og var, að það væru ekki fleiri tímar fyrir bekkinn okkar. Þá spurði hún hvaða kennara vantaði, en við vissum auðvitað ekki nöfnin þeirra og fannst líka augljóst að fyrst að við höfðum ekki fleiri tíma þann daginn að það vantaði alla kennarana. Á endanum kom einn kennarinn inn um hliðið og spurði hvað væri í gangi og sagði að við mættum fara vegna þess að við værum skiptinemar. Klukkan 2 í Westland og hittum Emily þar. Við sátum alveg heillengi í matsalnum og spjölluðum. Emily er mjög hress og skemmtileg. Við skiptumst á sögum af fóstur mömmum okkar og systrum og svo virðist sem ég sé alveg ágætlega heppin miðað við þær, sérstaklega Emily. Hún býr hjá einstæðri, gamalli konu sem leyfir henni ekki að nota viftuna á daginn, nota þvottaefnið hennar heldur þarf Emily að kaupa sitt eigið og svo er hún alltaf að kvarta yfir því hvernig Emily borðar. Svo fór ég og keypti smá gjöf handa pabba mínum, en það er pabbadagur þessa helgi. Í dag átti að vera söngvakeppni í skólanum, sem varð svo ekkert af en við urðum ekki hissa vegna þess að þetta er Panama En Fruzsi hafði s.s. ákveðið að ég skildi taka þátt. Ég var í vandræðum með að velja lag svo þær buðust til að hjálpa mér að velja svo ég söng smá bút af þremur lögum sem ég lærði í kór hjá Tótu og þær völdu. Þær sögðu að enginn myndi heyra vegna þess að við vorum hjá klósettunum uppi á þriðju hæð fyrir ofan Arrocha búðina, en svo kom einhver maður og við ætluðum að deyja úr hlátri. En Fruzsi og Emily þurfa báðar alltaf að koma snemma heim svo við lögðum af stað heim kl 6:30.
Í dag átti Betssie afmæli, svo þegar mamma mín kom heim fórum við heim til Marilyn og ættluðum að koma Betssie á óvart. En svo þurftum við að bíða og bíða eftir henni. Við byðum í rúman klukkutíma og á endanum  kom hún, en það var svo sem ekkert svo óvænt. Frænka mín slökkti ljósið, en Betssie sá náttúrulega alla bílana fyrir utan, og svo hrópuðu allir 'óvænt' þegar hún kom inn. En það var mjög skemmtileg.
Það er frekar undarleg tilfinning að vera að fara heim eftir rúma tvo mánuði. Við stelpurnar töluðum um það á fimmtudaginn og hvað það yrði skrítið að koma heim í hreinu og fínu húsin okkar, að ganga inn í herbergin okkar og hitta vini og fjölskyldu á ný. Að fara burtu frá bestu vinum okkar til að koma heim til bestu vina okkar. Koma heim og allt er eins og það var áður en við fórum, en samt allt svo breytt. Hlutirnir sem virtust svo mikilvægir á síðasta ári virðast ekki skipta svo miklu máli lengur. Og hlutirnir sem eru okkur svo mikilvægir núna mun enginn heima skilja. Hlakkar okkur til eða kvíðir okkur fyrir? Hvað langar okkur að gera áður en við förum heim? Hvernig getum við sagt bæ við vini og fjölskyldu sem við munum kannski aldrei sjá aftur? Hvernig er hægt að lýsa þeirri tilfinningu sem við finnum þegar við hugsum um heimför okkar? Hvernig mun okkur líða þegar við áttum okkur á því hversu mikið líf okkar hefur breyst og einnig við sjálf? Það mun allt koma í ljós... eftir aðeins tvo mánuði.

Adiós, nos vemos en dos meses. :D

Julia að útskýra eitthvað hrikalegt óréttlæti

Mi abuela y mi tía

Namminamm, Sofhia að borða Doritos

Graðir gaurar: 206

Spurningar bloggsins:

1. Afhverju er eins árs stelpu gefið Doritos?
2. Afhverju eru aldrei tímar í skólanum okkar?
3. Hvers vegna líður tíminn svona hratt?
4. Hvernig ætli það verði að koma heim?
5. Hlakkar mér til eða kvíðir mér fyrir?

2. júní 2013

Hola amigos

Mig dreymdi frekar fyndinn draum. Það hafði víst rignt alla nóttina og mig dreymdi að ég væri með panamísku fjölskyldunni minni heima á Flóðatanga, sveitinni minni, og allir voru í svo miklu stressi að það væri svo mikil rigning að við þyrftum að fara áður en að það kæmi flóð. Þegar ég vaknaði fannst mér það mjög undarlegur draumur.
Jæja, á morgun byrjar skólinn aftur eftir tveggja vikna frí. Það verður athyglsivert hvernig mér mun ganga að vakna á morgun. En ég var svo sem aðeins farin að sakna skólans og vina minna.
Í dag fór ég með pabba mínum, Estefany og Raoul til Panama city. Fyrst fórum við að ganga með fram sjónum. Það er ekkert smá fallegt þar, hellingur af blómum og trjám, en það var hins vegar alveg svakalega heitt. Ég sagði við pabba minn að á þeim dögum sem sólin skín svona sterkt hér í Panama væri ég þakklát fyrir að búa á Íslandi þar sem maður getur gengið úti í sólinni án þess að bráðna alveg niður. Hann hló bara, en var þó alveg sammála. Á göngustígnum sá ég mjög undarlega sjón, en þar voru alveg hellingur af ruslatunnum. Ég held svei mér að ég hafi ekki séð neina almennings ruslatunnu fyrr, en þarna voru þær út um allt, enda var allt mjög hreint þar en ekki eins og hér í Chorrera þar sem það er rusl út um allar götur. Það voru einnig hellingur af leiktækjum, tennis völlur, fótbolta,- og körfubolta völlur og meira að segja úti líkamsrækt. Það var frekar sniðugt en ég skil þó ekki hvernig fólk getur verið að æfa í þessum svaka hita án loftkælingar. Við fengum okkur krap hjá einum af sölumönnunum sem selja það, en þeir eru út um allt, sem var ekkert smá gott og frískandi. Við gengum þarna fram og til baka í smá stund og það var bara mjög notalegt.
Eftir það fórum við að Ruinas Panama la Vieja. Það eru s.s. rústir af hinni svo kallaðri gömlu Panama borg. Borgin var stofnuð 15. ágúst árið 1519 og var byggð af spænskum landnámsmönnum. Árið 1521 varð borgin hluti af veldi Carlos spánakonungs. Það var svo 28. janúar árið 1671 að enskur sjóræningi, Henry Morgan að nafni, réðst á borgina og lagði hana í rúst. Árin eftir var borgin yfir gefin og fólkið flutti og nú er hún þekkt sem Gamla borgin. Það var mjög gaman og merkilegt að skoða rústirnar. Við gengum þarna um og fórum svo upp í turninn. Það var alveg frábært útsýni frá turninum og það sást vel yfir flóann, Panama city og rústirnar. Á leiðinni niður sáum við tvo ketti, sem er sjaldgæf sjón hérna í Panama. Á einum stað sá ég frekar undarlegt tré og spurði pabba minn út í það. Hann sagði að þetta tré héti Panama og þaðan kemur nafnið fyrir þetta yndislega land. Þegar evrósku landnámsmennirnir komu til Panama, þá notuður indjánarnir orðið Panama og gera það ábyggilega enn, yfir það að eiga mikið af fiski. Þannig að Panama þýðir einfaldlega það að eiga helling af fiski, sem er frekar undarlegt því það er frekar erfitt að finna fisk í búðum hérna.
Síðan þurftum við að sækja Xeniu á flugvöllinn, en hún var að koma til baka frá Jamaica. Á flugvellinum fór ég að hugsa um það hvað mér finndist stutt síðan ég var þarna síðast. Þegar ég kom til Panama og labbaði í gegn um hurðina inn í móttöku salinn. Það er ótrúlegt hvað tíminn hefur liðið. Níu mánuðir búnir og bara tveir eftir. Ég er farin að hlakka svolítið til að koma heim, en á dögum eins og þessum langar mig helst að vera lengur. Við þurftum að bíða í rúmlega klukkutíma þar og mér til mikillar furðu hitti ég gamlan vin í einni af sjálfsölunum. Dr Pepper, en aldrei hefði mér dottið í hug að ég myndi finna hann hér í Panama. Það kom skemmtilega á óvart.
Þegar við svo komum heim áttuðum við okkur á því að ekkert okkar hafði tekið með sér lykla og mamma mín var farin út. Pabbi minn þurfti því að hringja í mömmu og svo fórum við til Marilyn frænku að ná í lyklana.  Amma mín er orðin mjög hrifin af mér og vill hellst alltaf vera hjá mér, mig grunar að það sé vegna þess að ég er sú eina sem hef aldrei öskrað á hana. Hún vill endilega alltaf standa upp fyrir mér, byður mig alltaf að koma með sér, þegar hún fer aftur á sunnudagskvöldum vill hún helst ekki fara inn í bílinn án þess að ég komi líka og svo er hún alltaf að gefa mér allskonar hluti. Mér finnst þetta rosalega sætt.
Svo styttist í Sanblas ferðina og mér er farið að hlakka mjög mikið til. Það verður ekkert smá gaman. Fruzsi sagði mér að ef að þú sért gift indjána getiru keypt einhverjar af litlu eyjunum, en aðeins ef þú átt indjána fyrir mann, svo við Fruzsi vorum að velta því fyrir okkur hvort við ættum ekki bara að skella okkur í hjónaband með einhverjum indjánanum. En svo ákváðum við að það væri kannski ekki þess virði og við gætum bara keypt okkur eyju einhverstaðar annars staðar. En Betssie frænka mín er gift indjána svo hún gæti splæst í eina kósí eyju þarna. Og svo er ég enn að vonast til að við förum til Bocas del Toro. Fingers crossed.

En ég ætla að hætta núna,
Buenas noche y dulces sueños

Panama city

Ruinas Panama la Vieja

Turninn sem...

...lét svona út

Graðir gaurar: 193

Spurningar bloggsins:

1.Afhverju geta systur mínar ekki slökkt ljósin og opnað læstar hurðir?

2. Afhverju er mamma mín alltaf eitthvað pirruð?

3. Afhverju helst hárið mitt ekki slétt eftir að ég hef sléttað það?

4. Afhverju get ég ekki sofið á nóttunni?

5. Afhverju hittast krakkarnir ekki utan skóla?

29. maí 2013

Hola, buenas noche 

Í dag vaknaði ég við það að það var stormur yfir La Chorrera eða alla vegana Guadalupe. Þrumur og eldingar og engin smá rigning. Ég hef aldrei séð aðra eins helli dembu og að sjá leiftrin frá eldingunum og heyra þrumurnar var ekkert smá skrítin tilfinning. Þær voru greinilega alveg rétt hjá. Ég held að ég hafi aldrei upplifað annað eins, ekki skemmtilegt að vakna upp við þennan dómsdags hávaða. Og ekki bara það heldur var þetta frekar snemma og ég náði ekki að sofna aftur svo ég var náttúrulega alveg dauðþreytt. Þegar ég leit út um gluggan sá ég líka að greyið Lecter var alveg skíthræddur, hann er alltaf hræddur við þrumurnar og núna voru þær svo nærri að ég hélt að hann myndi missa vitið. Hann var verri en Lóa á gamlárskvöldum. En ég viður kenni að mér fannst þetta spennandi, ég er frekar hrifin af þrumustormum.

Sofhia kom í heimsókn síðustu helgi. Hún er ekkert smá mikil dúlla og henni er farið að líka mjög vel við mig og brosir breitt í hvert skipti sem hún sér mig. Henni finnst mjög gaman að leika sér með síma sem er frekar sætt. Svo er hún alveg að fara að geta skriðið. Frændi minn var að reyna að fá hana til að skríða með því að lokka hana með dóti og það tókst næst um því.

Þetta er búin að vera róleg vika, enginn skóli vegna þess að prófin eru búin en hann byrjar aftur í næstu viku. Ég er hins vegar búin að vera veik með hálsbólgu, hósta og núna seinustu tvo daga hita líka. Í dag heimtaði pabbi minn að fara með mig til læknis þótt að ég sagði að það væri alveg ónauðsynlegt en hann hlustaði ekki. Svo við fórum til læknis sem gerði ekki neitt annað en að skoða hálsinn á mér og hlusta á andardráttinn með hlustunarpípu og komst svo að þeirri niðurstöðu að ég væri með hálsbólgu, er það ekki merkilegt. Ég meina það er ekki eins og ég hefði geta sagt þeim það. Ég meina það fólkið hérna er gjörsamlega vænisjúkt þegar kemur að veikindum. Fólk fær pillur og sprautur við öllu. Læknirinn vildi að ég tæki einhverjar pillur í fimmtán daga, eina á dag, aðrar pillur, líka eina á dag, í eina viku og hóstasaft. Ég sagði að það væri bara vitleysa að eyða peningum í allt þetta og á endanum keypti pabbi minn bara hóstasaftið sem er ennþá verra en það sem ég var látin taka þegar ég var lítil. Fólkið hérna ætti að slaka aðeins á. Mamma mín t.d. má ekki hósta einu sinni án þess að hlaupa út í apótek og kaupa allskonar dót sem á að lækna hóstann, þegar fólk fær flensu fær það einhverja sprautu hjá læknunum sem hjálpar ekki neitt og þau eru veik alveg jafn lengi og þau hefðu verið án hennar. Og ég skil heldur ekki hvers vegna fólk ber svona svakalegt traust til læknanna hérna, allir þeir læknar sem ég hef hitt hérna eru ekkert það góðir. T.d. læknirinn sem ég hitti í dag spurði hvort ég væri með hita og þegar ég sagði að ég héldi að ég væri með hita en væri ekki viss vegna þess að fjölskylda mín á ekki hitamæli, þá í staðinn fyrir að mæla mig þá hunsaði hann það algjörlega. Og þegar ég fór til læknis vegna mígrenisins þá þurfti læknirinn endilega að mæla blóðþrýstinginn vegna þess að hann hefur greinilega eitthvað að gera með mígreni. Seinast en ekki síst læknirinn sem ég hitti þegar við Koi fórum á spítalann gat ekki einu sinni tekið úr nál heldur reif hana úr með teipinu sem hélt henni án þess að hugsa út í það að það væri nál föst undir því og reif alveg upp á mér hendina. Svo ég er svolítið að velta þessu fyrir mér.

En ég hef svo sem ekkert meira að segja og eins og mamma mín heima á Íslandi er að benda mér á að það er nótt og fjölskyldan mín vill ekki að ég sé að vaka fram eftir nóttu... svo það er best að fara að sofa.

Adiós, dulces sueños.

Baby Sofhia :)

Sofhia að borða síma frænku minnar

Lecter að borða mig, honum finnst frekar gaman að japla á fólki :P

Graðir gaurar: 190

Spurningar bloggsins:

1. Afhverju gerir fólk svona mikið mál úr því að hafa hálsbólgu?

2. Afhverju fær fólk sprautu við öllu?

3. Afhverju eru læknarnir ekki betri hérna, pabbi minn segir að þau hafi góða læknisskóla hérna í Panamá?

4. Er hægt að fá hálsbólgu á því að borða kornfleks eins og mamma mín hérna segir?

5. Afhverju halda mamma mín og Estefany að þær viti allt?

25. maí 2013

Hola, buenas tarde

Þetta er búin að vera mjög róleg vika. Það voru próf í skólanum, svo ég þurfti ekki að mæta. Ég ætlaði reyndar að fara í ensku prófið en hætti við á síðustu stundu.
Síðustu helgi fórum við til Santiago til frænku minnar, systur pabba míns, en hún átti afmæli. Við lögðum af stað seinni partinn á laugardeginum, um leið og öll lögin í Eurovision voru búin, en ég misti af stigatalningunni. Ég sá hins vegar þegar við komum að Danmörk hafði unnið, kom ekki á óvart. Þegar við komum voru amma og afi þar, og síðan komu Ivan, Rita, Zar og Aivan og fleiri fjölskyldumeðlimir sem ég þekkti ekki. Síðan settust allir inn í stofu og fóru að horfa á einhverja fáránlega mynd um mann sem breyttist í kónguló. Þegar fólk var orðið þreytt á henni fóru þau að horfa á Red Faction: Origins sem er einhver space mynd, en á meðan var ég að reyna að horfa á restina af Eurovision á spjaldtölvunni minni en það var ekkert smá slæm net tenging. Mamma mín fór frekar snemma að sofa og ég og Estefany fórum fljótlega á eftir henni inn í rúm. Ég átti frekar erfitt með að sofna vegna þess að systir mín var alltaf að reyna að tala við mömmu og mamma mín var að verða ekkert smá pirruð. Svo þegar þær voru loksins sofnaðar kom Carlo, sem svaf með okkur í herbergi á dínu með Estefany, og lagðist niður. Þá vaknaði Estefany og kvartaði yfir því að hann tæki of mikið pláss og endaði með því að skríða upp í rúm til mömmu sinnar. Þá vaknaði mamma, en þau sofnuðu fljótlega öll þrjú, en ennþá gat ég ekki sofnað. Kannski vegna þess að það var stöðug umferð í gegn um herbergið okkar og það ískraði ekkert smá í hurðunum. Það æðislega var að ég var loksins með loftkælingu, sem auðvitað gerði allt betra. En það var svo ekki fyrr en allir voru farnir að sofa að ég loksins náði að sofna. Ég var meðal þeirra fyrstu að fara að sofa, en meðal þeirra seinustu að sofna ef ekki bara seinust.
Næsta morgun var ég auðvitað vakin eldsnemma og það var búið að slökkva á loftkælingunni svo það var alveg svakalega heitt í herberginu. En ég var rekin framm úr og ég fór að tala við Zar. Við fórum, eins og alltaf, að spjalla og gleymdum öllu öðru. Nema það að það var lítil stelpa sem býr þarna og við vorum að líta eftir henni. Hún var alveg svaka krútt, með stór brún augu og hrikalega feimin. En þegar hún sá hundinn sem systir pabba míns á færðist breitt bros yfir andlitið hennar og hún tók á sprett til hans. Það var ekkert smá dúllulegt. Síðan settumst við Zar inn í forstofunni og töluðum um allt og ekkert. Við vorum báðar alveg svakalegar þreyttar og við sátum bara þarna í leti meðan allir hinir voru eitthvað að stússast, þrífa húsið og bílinn, en enginn sagði neitt svo við ákváðum að halda áfram að gera ekki neitt. Síðan fór hún að tala um kærastann sinn og sagði mér að þau væri að hafa smá vandamál og bað mig um einhver ráð. Það er eins og ég sé einhver sambandsráðgjafi hérna, það er oft sem stelpurnar hérna byðja mig um aðstoð þegar þær hafa strákavandamál, ekki veit ég afhverju.
Í dag var ég látin þrífa veröndina og mér leið eins og Línu Langsokki, skautandi um með kústinn í vatninu. Það var ekkert smá gaman.
Síðan langar mig aðeins að minnast á það hvernig það er að vera skiptinemi. T.d. þegar maður sér myndir frá skiptinemum þá lítur það út fyrir að vera mjög gaman, en það sem fáir minnast á er að það er líka mjög erfitt. Að fara einhvert og þekkja ekki neinn og vita ekki neitt um menninguna. Nú auðvitað geturu lesið um það og fólk segir þér frá því, en enginn áttar sig á því hversu djúpt menningin nær. Það er erfitt að breyta því sem þú hefur gert í 18 ár og gera það einhvern veginn öðruvísi. Flest af því er einnig erfitt að átta sig á því það er breytilegt, ekki bara eftir löndum heldur einnig milli fjöskyldna. Ég hef lent í þannig aðstæðum að það sem ég hef gert með góðum ásetningi var einfaldlega ekki rétt og ég átta mig ekki á því fyrr en það er orðið of seint og það er erfitt að heyra um allt það sem þú ert að gera vitlaust án þess að vita af því. Fólk heldur að það að vera skiptninemi sé erfitt vegna þess að þú ert í burtu frá fjölskyldu og vinum og auðvitað er það líka þannig, þú skilur þau og þau skilja þig, en þegar þú kemur til ókunnugs lands og þekkir ekki til neins og ferð að lifa hjá fjölskyldu sem þú þekkir ekki og þau þekkja þig ekki og þá næst stundum ekki nægur skilningur á milli ykkar. Oft er komið fram við skiptinema eins og börn og þeim er ekki treyst til neins. Þeir geta ekki farið neitt án þess að fjöskyldu meðlimur komi með og það þarf að hafa eftilit með öllu sem þeir gera. Það getur verið mjög pirrandi, sérstaklega þegar maður er vanur meira frelsis. Og oft gilda aðrar reglur um skiptinemann en hina fjölskyldumeðlimina. Það voru nokkrar stelpur sem fóru frekar snemma heim og sögðust ekki vera tilbúnar fyrir þetta og þá sagði einhver: Honestly, nobody is really ready for this, you just go with it. Og það er satt.
Ég hélt einhvern veginn að ég myndi ná að tengjast fjöslkyldunni minni vel á þessu ári og læra spænskuna frekar hratt en það er ekki þannig. Ég veit einignlega ekki hvað ég á að segja því ég er ekki viss hvenig mér líður. Ég er viss um að ég hafi verið heppin með fjölskyldu en það er eins og mamma mín og systur mínar nái ekki að skilja mig, stundum þykir mér alveg svaka vænt um þær en stundum langar mig bara að losna burt frá þeim. Það er bara pabbi minn sem ég hef náð að tengjast vel, enda var hann skiptinemi sjálfur og veit hvernig mér líður, og það hjálpar til. En eins og ég segji þykir mér vænt um þau og ég var heppin með fjölskyldu.
Og þegar allt kemur til alls er þetta æðisleg lífsreynsla og eiginlega besta lífsreynsla ævi minnar og ég er mjög fegin að hafa komið hingað og ég hef lært svo margt, miklu meira en ég bjóst við, og ég vonast til þess að lífið hafi fleiri ævintýri sem bíða eftir mér. Ég vona að ég hljómi ekki bitur, en þetta er bara sannleikurinn. Fólk ætti að líka að heyra erfiðu hliðarnar á skiptinámi og ekki heyra bara góðu sögurnar.

Adiós a todos mis amigos

Litla stelpan :) algjört krútt

Zar með litlu dúlluna

Ég og Zar :P

Graðir gaurar: 186

Spurningar bloggsins:

1. Afhverju eru öll börnin hérna í Panamá svona mikil krútt?
2. Afhverju gerir fólk ekki neitt um helgar?
3. Afhverju býr Zar ekki nær okkur?
4. Afhverju er fólkið hérna svona óstundvíst?
5. Afhverju fæ ég ekki loftkælinguna sem mér var lofað?

17. maí 2013

Buenas dias
¿Cómo están todos?

Yaaayyy!!! Ísland komst áfram í Eurovision. Skemmtilegt að geta sagt frá því.
Núna eru prófin í skólanum mínum byrjuð, en auðvitað þarf ég ekki að taka þau og ég er því í tveggja vikna fríi. Reyndar erum við Fruzsi að tala um það að fara í ensku prófin vegna þess að okkur finnst frekar gaman að sjá hversu fáránlega létt enska er hérna. Svo er líka mjög skemmtilegt að geta gert eitthvað í skólanum og þegar það eru próf og æfingar í esnku þyrpast allir bekkjarfélagar okkar í gring um okkur og byðja um hjál og það er frekar góð tilfinning að geta hjálpað þeim og útskýrt á spænsku.
Á fimmtudaginn í þar síðustu viku fórum við Fruzsi í Westland. Við ætluðum að hitta Emily en hún hafði víst einhver vandamál með fjölksylduna sína og komst ekki, en í staðinn hittum við Mike. Ég hafði ekki hitt Mike síðan við kvöddum Koi á flugvellinum og það var gaman að sjá hann aftur. Mike er mjög hress, skemmtilegur og með góðan húmor. Ég ætlaði að reyna að opna símann minn og fá hann til að virka, en fólkið í búðinni sagði að ég gæti ekki lagað hann nema eyða öllu af símanum mínum og það kemur einfaldlega ekki til greina. Ég er enn að reyna að finna lausn á þessu vandamáli, en hef ekki fundið neina lausn sem er frekar svekkjandi.  Síðan fórum við í Arrocha sem er búð sem á að selja allt, en við komumst að því að þau selja ekki trúðagrímur. Fruzsi, Mike, Amarens, Emily, Christian og fleiri skiptinemar voru nefnilega að fara til Bocas del Toro næstu heldi, s.s. síðustu helgi, og þeim langaði að hræða Emily sem er alveg dauðhrædd við trúða. Við fórum þá í allar búðirnar sem selja svona alls konar dót, en við fundum hvergi trúða grímur. Á endanum ákváðum við að fara aftur í allar búðirnar til að finna grímu sem væri hægt að mála. Og loksins í síðustu búðinni fundum við eina og Mike og Fruzsi urðu ekkert smá spennt og gátu ekki beðið eftir ferðinni. Það hefði verið alveg svakalega gaman að fara með þeim, en hvað getur maður gert. Ég fer þó líklega þangað með fjölskyldunni minni. Það verður að minnsta kosti skemmtilegt, en ekkert jafnast á við að fara með vinum. Ég hef ekki farið neitt, nema með fjölskyldu minni, frá því að við fórum með AFS til Playa Gorgona og ég sakna þeirra.
Í dag kom fjölskylda í heimsókn til okkar og hún er frá Bocas. Pabbi minn sagði mér að fólkið sem býr í Bocas del Toro talar flest góða ensku vegna þess að þar býr hellingur af erlendu fólki sem talar ensku sem fyrsta tungumál og panamíska fólkið hefur lært hana. Flest þeirra tala líka tungumál indjánanna sem búa þar. En þessi fjölskylda var mjög indæl, faðir með tvær dætur.
Og á morgun er svo úrslitakeppni Eurovision. Ég vona að ég nái að sjá hana, en vegna þess að við erum að fara til Santiago fæ ég kannski ekki tækifæri til þess. Við erum að fara þangað í heimsókn til systur pabba míns, en hún á afmæli þessa helgi. Ég kann mjög vel við hana og hún er alltaf mjög góð við mig og reynir mikið að tala við mig. Svo er hún líka mjög örlát og hún gaf mér nokkrar gjafir síðast þegar ég fór þangað með systrum mínum og Evu, þá hluti sem hún var hætt að nota. Ég hlakka mjög mikið til að fara þangað, hitta hana aftur og Carlo og José syni hennar og manninn hennar. Þau eru öll mjög yndæl, ekta panamískt fólk með panamíska gestrisni og vinsemd. Svo eiga þau mjög sætan og krúttlegan hund.

En ég hef s.s. ekki mikið annað að segja í bili
Adiós y hasta pronto

Graðir gaurar: 180

Spurningar bloggsins:

1. Hvernig getur fólk haldið að mígreni er þegar fólk hefur verið að vinna og mikið og sé þreytt?
2. Afhverju er gert mikið mál úr því þegar ég er slöpp, en þegar systir mín er það er það ekkert mál?
3. Afhverju borðar fólkið hérna ekki fjölbreyttara fæði?
4. Afhverju hafa allir skiptinemarnir svipuð vandamál með fósturfjölskyldurnar sínar?
5. Hvernig get ég brotið reglur þegar enginn hefur útskýrt þær fyrir mér?

30. apríl 2013

Buenas noche a todos

Ég er öll þakin í mosquito bitum og er að verða vitlaus mig klæjar svo mikið.
En seinasta mánudag fór mamma mín í vinnu ferð svo hún var ekki heima síðustu viku. Á mánudagskvöldinu fórum ég, Estefany og pabbi út að borða á veitingastað sem hefur bestu pizzur sem ég hef fengið á ævinni. Það var mjög gaman og við ræddum um það þegar Estefany kæmi til Íslands.
Það gerðist svo sem ekkert annað sérstakt í vikunni annað en skólinn, sem mér finnst ennþá alveg rosa skemmtilegur en svakalega skrítinn, en á föstudeginum fórum ég, Xenia, Estefany og pabbi minn til Las Tablas. Við lögðum af stað þegar hann kom heim úr vinnunni, milli kl 5 og 6, og komum til Las Tablas um tíuleytið. Á leiðinni sáum við svo fallegt sólsetur, það var alveg svakalega fallegt. Og svo vorum við allar svo þreyttar að við lögðum okkur alla leiðina, en ég held að Estefany hafi verið sú eina sem náði að sofa aðeins. Síðan þegar við komum til Las Tablas sóttum við mömmu mína til ömmu og afa, en hún var orðin frekar þreytt á að bíða eftir okkur. Síðan fórum við að húsinu okkar og fórum að sofa. Daginn eftir vöknuðum við kl 6 og fórum í morgunmat til ömmu og afa. Síðan eftir það fórum við til Isla Cañas. Fyrst ætluðum við að fara til Isla Iguana, en það var of dýrt. Mig langaði meira að fara þangað vegna þess að þar er alveg hellingur af stórum grænum eðlum og mikið dýralíf. Við villtumst a.m.k. þrisvar sinnum á leiðinni og uðrum að spyrja til vegar. Við komum við á Playa Venao og tókum nokkrar myndir. Venao þýðir hjörtur og í Panama er Venao líka notað yfir framhjáhald, og er notað yfir það vegna þess að hirtir eru með horn. Síðan héldum við áfram til Isla Cañas, þurftum aftur að spyrja til vegar, en á endanum komumst við að leiðarenda. Við gátum hins vegar ekki keyrt alla leiðina og urðum að ganga smá spotta, sem var bara rosa gaman. Við gengum meðfram litlum læk í algjöru drullusvaði, en það var svaka fjör. Allir voru að hlægja, öskra og skrækja. Þegar við komum á ströndina kom bátur og sótti okkur. Til að komast til bátsins urðum við að fara yfir lækinn. Xenia og Estefany sukku upp á mið læri, pabbi minn festist og misti skónna sína og mamma mín öskraði. Ég fór hins vegar yfir á góðum stað og vatnið náði mér bara upp á miðja kálfa. Síðan flutti báturinn okkur yfir á eyjuna, sem var mjög nálægt landinu sjálfu og það tók okkur minna en 5 mín að komast þangað. Við ákváðum að fara á ströndina og á leiðinni þangað stoppuðum við á veitingastað og allir fengu sér heilan, djúpsteiktan fisk. Ég hafði hins vegar enga matarlyst. Þetta var mjög kósí staður og var í rauninni bara hús þar sem mjög vinalegt fjólk bjó í. Síðan héldum við áfram niður að ströndinni. Meðan systur mínar og mamma mín héldu áfram hittum við pabbi minn fólk sem var að búa til heimagert nammi úr hunangi og kókóshnetum og einn maðurinn leyfði mér að smakka. Þegar við komum á ströndina voru Xenia og Estefany komnar í sjóinn og mamma mín sat í skugga trjánna sem voru þar. Ég tók eftir hellingi af holum í sandinum en hugaði ekki meira um þær heldur fór á eftir stelpunum og ætlaði að vaða aðeins, en ég komst aldrei svo langt vegna þess að milli mín og sjávarins voru alveg hellingur af sniglum. Maður gat ekki gengið yfir þá án þess að kremja nokkra og mér fannst það eitthvað svo óskemmtileg tilhugsun að ég ákvað að sleppa því. Ég sneri því við og tók þá eftir hellingi af litlum rauðum kröbbum. Ég reyndi að komast nær og sjá þá betur en þá skutust þeir niður í holurnar og ég sá þá svo gægjast upp úr og fylgjast með mér. Svo heyrði ég skrýtið hljóð hliðina á mér og sá þá sand spýtast upp úr einni holunni. Þessar holur voru út um allt svo ég get aðeins ýmindað mér hvað voru margir krabbar þarna. Ég fór aftur til fjölskyldunnar minnar og við sátum þar í skugganum í smá stund. Ég var alveg svakalega þyrst svo ég náði mér í glas og settist hliðin á klakaboxinu. Klakarnir voru svo bráðnir að helmingurinn var orðinn að vatni. Vegna þess að ég nennti ekki að ná í vatnsflöskuna drakk ég bara vatnið úr boxinu. Og auðvitað byrjaði mamma mín strax á löngum fyrirlestri um það að vatnið í boxinu væri svo óhreint. Þá sagði ég að ef vatnið væri óhreint væru klakarnir það líka. Svo var vatnið í boxinu líka miklu betra en flöskuvatnið. Á leiðinni til baka stoppuðum við aftur hjá fólkinu sem var að gera nammið og keyptum nokkur stykki. Fjölskyldan mín byrjaði strax að smakka eitt og reif það algjörlega í tætlur og auðvitað keyptum við það. Við stoppuðum aftur á veitingastaðnum bara til að spjalla aðeins við vinalega fólkið. Við sátum þar í þó nokkurn tíma og borðuðum klaka og svo fengu Xenia og Estefany sér patacones. Fólkið varð spennt þegar það heyrði að ég væri frá Íslandi og spurði mig hvort það væri ekki rosalega kalt þar. Það var þá sem ég spurði pabba minn hvað Venao þýddi og þar sem fólkið skyldi ekki ensku fór það að gera grín að því að við værum að tala um framhjáhald en ekki hirti. Svo kvöddum við og fórum niður að "höfninni" en þurftum að bíða í rúmlega klukkutíma eftir bátnum. Þá sá ég allt í einu hest inn á milli trjánna svo ég fór að heilsa aðeins upp á hann. Það var nýbúið að klippa hann og hárin voru út um allt á jörðinni. Greyið var alveg svakalega horaður. Það var alveg hræðilegt að sjá hann, rifbeinin sáust mjög greinilega og hryggurinn stóð upp úr bakinu. Loks kom báturinn og þegar við vorum að ganga niður bryggjuna þá vorum við of mörg og bryggjan steyptist í sjóinn en var ennþá tengt við pallinn og svo þegar léttist á bryggjunni lyftist hún aftur. Að þessu sinni þurftum við ekki að labba meðfram læknum, vegna þess að það var komið flóð, og gátum því farið alla leiðina að bílnum með bátnum. Á leiðinni til baka til Las Tablas stoppuðum við hjá mömmu vinkonu Xeniu og fengum mangó, bæði til að borða og taka með okkur. Henni fannst líka mjög merkilegt að ég væri skiptinemi frá Íslandi. Eftir að við komum heim fórum við í sturtu og skiptum um um föt. Síðan fórum við á veitingastað sem heitir Buñuelos sem þýðir Kleinuhringirnir. Þar hittum við Ivan, bróður pabba míns, og konuna hans Ritu, en Zar og Aivan voru ekki þar. Það var ekki mikið úrval af af mat þar svo allir, nema pabbi minn, fengum okkur nachos. Það er ótrúlegt hvað allir staðirnir hérna auglýsa hluti sem þeir svo ekki hafa, t.d. pantaði ég íste sem var á matseðlinum en þeir áttu það ekki til svo ég endaði með því að fá Frappé. Eftir matinn fórum við heim til afa og ömmu til að ná í hlutina sem mamma mín hafði geymt þar, við vorum þar í smá stund en fórum svo heim. Xenia og Estefany fóru að hitta skólafélaga annarar hvorrar þeirrra en ég fór með pabba og mömmu heim til Ivans og Ritu. Zar og Avian voru ekki heima sem var leiðinlegt því ég hlakkaði til að hitta þau. Svo kom Zar heim með kærastann sinn, svo éf fékk loksins að hitta hann. Hann heitir Alejandro (held ég) og er mjög feiminn og hljóðlátur.  Við Zar spjölluðum aðeins saman og svo fórum við heim. 
Daginn eftir fórum við að lítilli á, eftir morgunmat hjá afa og ömmu. Það var mjög fallegt þar, lítill foss og klettar. Ég og Estefany fórum strax að klifra í klettunum. Vatnið í ánni var hins vegar mjög skítugt. Þar voru drekaflugur sem flögruðu yfir vatninu. Það var ein sem settist á strá rétt hjá mér, hún var mjög fallegt bleik-fjólublá á litinn. En hún var frekar smeik við mig og flaug í burtu þegar ég reyndi að færa mig nær. Á leiðinni niður af klettinum sá ég lítinn frosk. Hann var hugrakkari en drekaflugan og ég gat næstum því klappað honum. Hendin mín var nokkrum cm fyrir ofan hann en hann lét það ekkert á sig fá. Við fórum aftur til Las Tablas og fórum í kirkjugarðinn til að heimsækja ömmu og afa pabba míns. Við sáum hund liggja ofan á einu grafhýsinu. Ég velti fyrir mér hvort það væri húsbónda ást eða bara hvort hann væri að forðast skuggann. Eftir það fórum við til afa og ömmu í hádegismat. Við vorum þar í rúmlega 2 klukkutíma. Estefany og Xenia lögðu sig og undir lokin lagði ég mig líka á sófanum. Síðan fórum við í litla þorpið sem við fórum til síðast þegar við vorum í Las Tablas. Á leiðinni í bílnum voru allir að rífast og ég var svo þreytt og með mígreni svo ég reyndi ekki einusinni að skilja um hvað heldur reyndi að hunsa þau. Ég sver, þau eru verri en Brynja og Ásdís þegar þær eru að rífast. Þegar við komum í þorpið, sem heitir Bajo Corral sem þýðir lág girðing, fórum við aftur í heimsókn til fjölskyldunnar sem við fórum til seinast. Við settumst inn til þeirra og spjölluðum aðeins. Síðan fór ég út að kíkja aðeins á hryssuna sem var þar. Þetta var annar hestanna sem voru þar síðast þegar við vorum þar, en þessi var frekar styggur og ég rétt náði að strjúka snoppuna á henni. Síðan fór ég að skoða mig aðeins um og sá þá nokkra grísi. Þeir voru algjörar dúllur og einn þeirra kom og heilsaði upp á mig.Næst fórum við í heimsókn til fjölskyldu mömmu minnar, sem á heima þarna. Þetta er þorpið sem mamma mín ólst upp í. Þar var alveg rosalega sætur hundur sem heitir Tomás. Hann er einhverskonar púðluhundur. Við sátum og töluðum saman og svo fór ein af konunum að elda og bað Xeniu að hreinsa hrísgrjónin. Síðan fóru bæði Xenia og Estefany að kaupa gos. Þarna býr systir mömmu, mömmu minnar sem er líka með Alzheimer eins og amma mín. Síðan fór Tomás að humpa fæturna á öllum mönnunum. Allir fóru að hlæja og fóru að sýna nágrönnunum. Allt í einu kom græn fluga og settist á hendina á mér. Hún var mjög falleg á litinn og minnti mig svoldið á egypska scarabs. Ég fór og settist úti hjá köllunum og pabba mínum. Það var frekar fyndið vegna þess að þeir töluðu eins og ég skildi þá ekki þótt að ég skildi allt sem þeir voru að segja. Þeir voru alltaf að byðja pabba minn um að þýða eitthvað en hann sagði allaf: „spurjið hana, hún skilur ykkur“. Síðan fór ég með mömmu og pabba að skoða húsið sem mamma mín ólst upp í. Það var reyndar orðið að rústum en það var komið nýtt hús sem er kallað “nýja húsið“ sem er u.þ.b. tuttugu ára gamalt. Pabbi minn sagði mér þá að þegar mamma mín var lítil þá áttu þau ekki diska heldur gerðu diska úr skel af einhvers konar ávexti, svipuðum kókóshnetum. Síðan sýndi mamma mín mér hvar þau sóttu vatnið þegar hún bjó þar. Síðan fór mamma mín til baka, en mig langaði að ganga smá spotta áfram og sjá hvað væri þar svo pabbi minn fór með mér. Við sáum lítinn kálf sem var einn í girðingu og baulaði mjög einmanalega. Síðan hittum við konu sem var að gera einhverskonar handsaumaða borða fyrir panamíska þjóðbúninginn. Það leit út fyrir að vera mjög flókið og taka langan tíma. Svo fór pabbi minn að útskýra fyrir mér hvernig húsin höfðu verið í gamla daga. Fyrst gerðu þau grind úr trjám og bambus og fylltu hana svo af leir. Síðan gerðu þau þakplötur úr leir og bökuðu í ofni. Svo reyndi ég að útskýra hvernig torfhúsin á Íslandi hefðu verið, sagði að þau hefðu verið svipuð hobbita húsunum í Lord of the Rings og Hobbitanum. Þegar við komum til baka að húsinu var þar hestur fyrir utan. Ég fór náttúrulega strax til hans til að athuga hvort hann væri til í að spjalla við mig. Hann var mjög góður og honum klæjaði alveg svakalega í hausinn. Maðurinn sem á hestinn heitir Omar og er systur,- eða bróðursonur mömmu minnar. Hann var mjög skemmtilegur og forvitinn um Ísland, en eins og allir aðrir í Panama ætlaði hann ekki að trúa því að ég væri bara 18 ára. Fljótlega eftir að við pabbi minn komum til baka lögðum við af stað heim. Þegar þangað var komið fórum við í sturtu og skiptum um föt. Eftir rúmlega hálftíma fórum við að húsi Ivans og Ritu og biðum eftir þeim til að fara út að borða. Það er alveg ótrúlegt hvað þetta fólk getur borðað. Þau borðuðu alveg helling kl. 6 og fóru svo út að borða kl. 10. Í þetta sinn komu Zar og Aivan með, en Xenia og Estefany fóru með vinkonu Xeniu á diskótek. Ég fór með Zar, Ivan og Ritu í bíl. Þetta var bíllinn sem pabba mínum langar að erfa frá afa mínum og ég skil vel hver vegna. Ég hreinlega elska þennan bíl. Þetta er gömul gerð af Mercedes, er ekki viss hvaða ár, og hann minnir mig mjög mikið á Gamla Grána. Hljóðið, sætin og útlitið inn í bílnum lætur mér finnast eins og ég sé komin inn í gamla pallbílinn. Við komum á undan pabba, mömmu og Aivan og biðum eftir þeim inn á veitingastaðnum. Síðan þegar við vorum að panta lenti ég í vandræðum því ég vissi ekki hvað neitt var, t.d. hét einn rétturinn ´Mar  y Tierra´ eða ´Haf og Jörð´ og því var ekkert lýst nánar. En ég endaði á því að panta mér samloku með osti, káli og tómötum meðan allir hinir fengu sér chicheme. Ég var búin að heyra mömmu mína tala um það allan daginn hvað sig langaði í chicheme og ég vissi hvað það var en mundi ekki alveg hvað fyrr en ég sá það. Chicheme vað það sem við Koi höfðum fengið okkur, okkar örlagaríka kvöld. Minningar, minningar... En allavegana var rosa gaman. Það var verið að sýna Titanic í sjónvarpinu, ég held að þetta hafi verið í fyrsta sinn sem sýnd var mynd á einhverjum stað sem við fórum á með hljóði, og ég og Zar spjölluðum um myndina. Á leiðinni heim töluðum við um hryllingsmyndir, Zar er ekki hrifin af þeim. Ég fór aftur með þeim í fallega bílnum. Þegar við komum heim settumst við aðeins út á veröndina hjá þeim og spjölluðum og höfðum það mjög kósí. 
Þegar mamma mín kom til að vekja mig, Xeniu og Estefany daginn eftir rumskuðum við varla. Hún kom tvisvar sinnum en engin okkar fór á fætur. Svo við héldum áfram að sofa og svo seinna um morguninn hringdi mamma mín í Xeniu og þá höfðu hún og pabbi minn bara farið og skilið okkur eftir. Það hljómar svoldið eins og eitthvað sem pabbi minn heima á Íslandi hefði gert. En við fórum og gerðum okkur til og svo kom pabbi og sótti okkur. Þá hafði mamma mín farið í fóta,- og hársnyrtingu og Xenia ákvað á fá sér fótsnyrtingu líka. Estefany beið hjá þeim en ég fór með pabba mínum að labba aðeins um og skoða bæinn. Við fórum niður að torginu, á leiðinni meðfram götunni voru nokkrir sölubásar sem seldu m.a. hengirúm, veski og skartgripi. Þegar við komum að torginu fórum við að skoða kirkjuna. Hún var byggð árið 1789. Hún var fyrst byggð með tveimur turnum en árið 1942 var jarðskjálfti og annar turninn féll. Síðan árið 1958 kviknaði í kirkjunni og það þurfti að endurnýja marg, þar á meðal þakið. Svo þessi kirkja hefur lent í þó nokkrum hörmungum. Það voru margar fallegar styttur af öðlingum inn í kirkjunni og altarið var hreinlega guðdómlegt. Það voru tvær styttur af öðlingi Las Tablas sem er kölluð ´Santa Librada´ eða ´Öðlingur Frelsisins´. Eftir það fórum við í heimsókn til skyldfólks pabba míns. Þar inni var alveg hellingur af trúarlegum hlutum s.s. opin biblía á litlu borði, myndir af síðustu kvöldmáltíðinni, páfanum og prestum og krossar. Svo var fyrir utan alveg risa stór kross, sem var jafn stór og ég. En fólkið var mjög indælt. Síðan fórum við í aðra heimsókn til fleira fólks og spjölluðum aðeins við þau. Síðan hringdi mamma mín og var tilbúin svo við kvöddum og snerum aftur á snyrtistofuna. Ég fór með þeim að keyra aðeins um og kaupa brauð og köku en Xenia var ennþá í fótasnyrtingunni og Estefany beið með henni. Síðan fórum við heim í húsið og pökkuðum niður og tókum til. Síðan fórum við að kveðja Ivan, Ritu og Zar en Aivan var ekki heima. Ég hefði viljað hitta Zar meira meðan ég var í Las Tablas og ég vona að ég eigi eftir að hitta hana oftar áður en ég fer. Síðan fórum við heim til afa og ömmu og hittu Xeniu og Estefany þar. Við borðuðum hádegismat, kvöddum svo og lögðum af stað heim til La Chorrera. Á leiðinni heim lágum ég, Xenia og Estefany í hrúgu í aftursætinu, hver ofan á annari. Þegar við komum heim gengum við frá fötunum okkar og tókum aðeins til, þar sem við höfðum ekki gert það yfir helgina. Við vorum öll þreytt svo við fórum snemma að sofa.
Síðan fyrstu helgina í júní ætlum við að fara til San Blas. Það eru nokkrar eyjur þar sem indjánar búa. Hlakka til.




Segjum þetta gott í bili.

Hasta pronto. 

að labba niður að ströndinni á leiðinni til Isla Cañas

Isla Cañas :P

ströndin á eyjunni

kirkjan í Las Tablas

Graðir gaurar: 158
Spurningar bloggsins:
1. Afhverju segir fólk "sjáumst seinna" þótt það sé mjög ólíklegt að þau muni hittast aftur?
2. Afhverju er fjölskyldan mín alltaf að rífast?
3. Afhverju þurftu mosquito flugurnar að byrja að bíta mig aftur?
4. Afhverju má ekki hafa naglalakk á tánöglunum, þótt að við séum í sokkum og skóm?

5. Afhverju halda allir að ég skilji ekki spænsku, þótt að ég sé kannski að tala spænksu við einhvern?

20. apríl, 2013

Buenas noche : P

Svo það er búið að rigna í allan dag og þegar ég fór út á veröndina, núna rétt áðan, var komin svo góð lygt í loftið af öllum gróðrinum. Síðan ég kom hingað hefur alltaf bara verið einhverskonar hita lygt, en í dag eftir rigninguna kom svo góð lygt, eins og venjulega þegar ég fer til heitra landa.
En allavegana, á fimmtudaginn í seinustu viku (11. apríl) kom tía Betssie í heimsókn.  Mér líkar mjög vel við Betssie og við eigum mjög margt sameiginlegt. Við töluðum allveg helling og hún hjálpaði mér aðeins með spænskuna, pabbi minn sagði að við ættum að fá hana til að kenna mér spænsku þar sem hún er kennari. Hún sagði mér svo frá myndlista námskeiði sem hún var í og sagði að hún væri að fara í safn með hópnum á laugardeginum og hún bauð mér af fara með. Síðan var pabbi minn að gefa henni skrifborð sem hún ætlaði að fara með í skólann þar sem hún vinnur fyrir eitthvað verkefni sem krakkarnir eru að gara og hún bað mig um að hjálpa sér að skreyta það til að gera það skemmtilegra. Hún var með tvo spreybrúsa og við hjálpuðumst að við að skreyta það. Það var mjög skemmtilegt, en það hefði líklegra verið fallegra ef við hefðum notað penlsa og málningu og þetta fór svoldið út um allt. En það kom samt nokkuð vel út. Síðan keyrði pabbi minn borðið heim til Betssie, en þegar hann var að taka það niður af bílnum braut hann eitt hjólið untan borðinu. Betssie var ekki ánægð.
Síðan á föstudeginum fórum ég, mamma mín og pabbi út að borða. Xenia og Estefany komu ekki með vegna þess að daginn eftir var útborgunardagur og Xenia þurfti að útbúa launaseðla fyrir starfsmennina í vinnunni sinni og Estefany var að hjálpa henni. Fyrst fórum við á stað sem sagðist selja "international food", en það eina sem var alþjóðlegt við hann voru nöfnin á réttunum sem voru annað hvort frá Mexico eða Spáni. Svakalega alþjóðlegt eða þannig. Svo kom í ljós að það var ekki hægt að kaupa neitt nema hrísgrjón. Svo við ákváðum að fara eitthvað annað. (Þetta var staðurinn sem ég fór með Xeniu, Estefany og Evu að horfa á fótbolta leikinn). Við keyrðum keyrðum aðeins um Chorrera og svo ákváðu foreldrar mínir að fara á stað sem mig minnir að heiti Mathias Grill. Þar var náttúrulega ekki hægt að fá neitt nema grillað kjöt svo ég endaði með því að panta salat sem var hægt að fá sem auka meðlæti og kartöflur. Síðan kom salatið og þá var það með eitthverri sósu á svo mamma mín skipti við mig, af því að hún veit að mér finnst ekki gott að hafa sósur á salatinu mínu. Síðan kom inn heyrnalaus maður sem var að selja bókamerki til styrktar heyrnalausra. Mamma mín keypti eitt og gaf mér, sagði að það væri vegna þess að hún væri alltaf að sjá mig lesa og nota kvittanir sem bókamerki.
Síðan vaknaði ég snemma, kl 7:45, til að fara með Betssie á safnið í Panama city. Hún kom og náði í mig og svo keyrðum við að Extra, sem er matvörubúð, og fengum far með vinkonum Betssie sem voru líka á námskeiðinu. Safnið var mjög skemmtilegt. Það var einn salur með verkum sem voru bara gerð úr trélitum, og svo var salur með verkum sem voru búin til úr skóreimum og öðrum sem voru búin til úr allskonar dóti s.s. innstungum og ljósaperum. Þetta var allt mjög frumlegt og skemmtilegt. Svo voru líka venjuleg málverk. Við vorum með leiðsögumann og ég var glöð yfir að skilja nokkurn veginn það sem hann sagði okkur. Svo kom ein konan úr hópnum og spurði mig hvort ég þekkti Fruzsi. Þá kom í ljós að hún var mamma Fruzsi hérna í Panama. Þá spurði mig einhver hvort ég væri frá Hollandi, þá var hún greinilega búin að segja þeim frá Amarens. Og þeim fannst mjög merkilegt þegar ég sagði þeim að ég færi frá Íslandi og spurðu mig allskonar spurninga. Ég er að selja Ísland mjög vel og allir sem ég tala við segjast ætla að koma í heimsókn. Síðan fórum við aftur til Chorrera, Betssie og ég vorum orðnar svangar og hún fór með mig á KFC. Ég er ekki svo hrifin af KFC, en hún leyfði mér að velja á milli KFC og McDonalds og mér fannst það vera skárri kostur. Og svo eru þau á KFC með ágætar Quasadillas hérna svo það var ekki svo slæmt. Síðan fórum við í Extra til að ná í bílinn hennar og fórum svo heim, við vorum báðar alveg svaka þreyttar svo þegar við komum heim settumst við niður í stofunnu og spjölluðum við mömmu mína þar til pabbi minn kom heim, sem þurfti að vinna alla helgina. Hann tekur oft að sér aukavinnu. Síðan fór ég snemma að sofa.
Í þessari viku fór ég ekki mikið í skólann, mánudag og þriðjudag var ég heima með mígreni, á miðvikudeginum gleymdi ég að stilla vekjaraklukkuna mína og pabbi minn kom inn til að vekja mig en honum tókst það ekki alveg og ég var sofnuð aftur áður en hann fór út úr herberginu og á fimmtudeginum sagði Fruzsi mér að það væri enginn skóli. Á föstudeginum ákvað ég að fara í skólann, þótt að mig langaði mjög að vera bara heima og sofa. Síðan hefði ég betur gert það því að það var bara einn tími og svo ákváðu nemendurnir að mótmæla einhverjum hlutum, vildu hreinni sjoppu o.s.frv. Svo ég hringdi í leigubílinn minn og bað hana um að koma og sækja mig. En okkur er bannað að fara út af skólalóðinni fyrir einhvern ákveðinn tíma svo ég varð að laumast út. Heppnin var með mér af því að hliðið sem er venjulega læst var opið og enginn vörður var við það. Svo þegar leigubíllinn kom sá einn af kennurunum mig og ég sá það bara á henni hvernig hún braut heilann um það hvort hún ætti að segja eitthvað, síðan ákvað hún að gera það ekki og brosti bara. Eftir á hugsaði ég að ég hefði átt að verða eftir og mótmæla því að við megum ekki fara út af skólalóðinni og þegar við megum það megum við ekki koma inn aftur. Reglurnar í þessum skóla eru óskiljanlegar.
Síðan í næstu viku er mamma mín að fara í vinnuferð á einhverja staði í Panama og við systur mínar og pabbi minn ætlum að hitta hana í Las Tablas næstu helgi. Hlakka til, og þá hitti ég Zar aftur. Frænku mína sem mér líkar svo vel við og bróðir hennar Aivan. Það verður fjör.

En segjum þetta gott í bili.
Adiós amigos

Betssie að skreyta borðið

ég á safninu, þetta er allt búið til úr trélitum

þetta var gert úr skóreimum

ég og Betssie

Til minningar um Möllu mína, ég mun aldrei gleyma þér

Graðir gaurar: 152

Spurningar bloggsins:

1. Afhverju megum við ekki fara úr skólanum, jafnvel þótt það eru engir tímar?
2. Afhverju kemur amma mín alltaf inn í herbergið mitt á morgnana og byrjar að taka til?
3. Afhverju eru svona margar kóngulær inn á baðherberginu okkar?
4. Afhverju er rigningartímabilið að byrja snemma?
5. Mun ég einhvern tímann læra að brosa aftur, get ekki hætt að gráta vegna greyið Möllu minnar?

8. apríl 2013

Buenas Días

Núna er ég búin að vera veik síðan á fimmtudaginn. Var með alveg hræðilegt mígreni og núna er ég líklega komin með hita. Ég get þó ekki verið viss því fjölskyldan mín á ekki hitamæli, en ég held að samt að staðreyndin að ég fékk hroll í 30°C segir ansi margt. Ekki skemmtilegt.
En síðasta þriðjudag var afmælið mitt, Xenia á sama afmælisdag og ég svo fjölskylda og vinir komu í heimsókn um kvöldið og héldu upp á það með okkur. Það var borðuð kaka og ís, eins og í öllum afmælisveislum hérna úti. Síðan ætluðum við systur mínar að fara til Panama city á föstudeginum til að fagna afmælinu okkar. En á föstudeginum var ég með svo hræðilegt mígreni, fyrst ætlaði ég að fara þrátt fyrir verkina en síðan ákvað ég að ef ég myndi fara mundi ég líklega óska þess að ég hefði ekki farið, síðan morguninn eftir sá ég myndir frá kvöldinu hjá Xeniu og Estefany, og þótt það leit út fyrir að vera gaman var ég glöð yfir að hafa ákveðið að fara ekki, svo ég fór með mömmu minni að sækja ömmu mína í staðinn heim til Marilyn, mi tía.  Það er ekki venja í Panama að stoppa stutt við svo við settumst inn í stofu og þar var tía Betssie. Síðan kom tío í heimsókn, man ekki hvað hann heitir. Tía Marilyn eldaði platanos og mamma mín reyndi hvað eftir annað að láta mig borða þá, en þar sem ég var með mígreni og þar með ógleði hafði ég enga lyst. Síðan hringdi pabbi minn og spurði hvar við værum og mamma mín bað hann um að koma með mcDonalds. Þegar hann kom reyndi mamma mín aftur að fá mig til að borða en ég vildi ekki neitt. Þá sagði hún að ég væri með mígreni af því að ég borðaði ekki neitt. Ég reyndi að útskýra fyrir henni að þegar ég fæ mígreni missi ég alla matarlyst og er með ógleði og gæti líklega kastað upp. Fljótlega eftir það fórum við heim. Áður en við fórum hafði mamma mín verið að rífast við Estefany vegna þess að hún hafði ekki komist inn í vísindaklúbbinn, en hún hafði verið í honum í tvo ár. Estefany sagði að það væri vegna þess að kennarinn væri reiður út í hana og að hann sagði að hún heðfi ekki verið nógu dugleg að taka þátt, en hún var í miklu uppnámi og reið út í kennarann.
Síðan í gær fórum við, öll fjölskyldan, til Panama city til að halda upp á afmælið okkar Xeniu. Fyrst fórum við í Westland af því að ég vildi kaupa bók og þurfti að kaupa nýtt make up af því að mitt hvarf mjög furðulega, og Estefany ætlaði að kaupa reiknivél en hún fann enga þar svo við ákváðum að fara í Albrook mall í Panama  city. Fyrst fórum við að Panama skurðinum, fórum á nokkra staði  með fram honum. Það var mjög skemmtilegt og við sáum nokkra báta fara í gegn, en engin stór skip nema á öðrum stað, nema það sáum við ekki skurðinn heldur bara skipið. Síðan fórum við út í eyju rétt hjá borginni, það liggur brú út í hana, og hittum Xeniu og kærastann hennar þar. Við ætluðum að fá okkur að borða þar en það var of fullt á veitingastaðnum svo Xenia sagðist vita um annan stað rétt hjá svo við fórum þangað. Þar var lítið að gera og við þurftum ekki að bíða lengi eftir matnum. Ég fékk alveg svaka góðar Quesadillas með kjúklingi, en allir aðrir fengu sér heilan, djúpsteiktan fisk. Hann var frekar ógirnilegur. Rétt fyrir utan veitingastaðinn var svaka flott útsýni yfir flóann og brúnna yfir skurðinn, svo þegar ég var búin að borða fór ég þangað og tók nokkrar myndir. Þar var frekar creepy gaur sem var alltaf að spurja mig hvort mig vantaði leigubíl eða hvort hann gæti ekki tekið mynd af mér fyrir mig. Svo ég tók nokkrar myndir og forðaði mér. Eftir að við vorum búin að borða fórum við aftur út í eyjuna og keyrðum síðan yfir í aðra eyju. Fyrri eyjan heitir Páfagauka eyjan og hin heitir Flamingo eyjan. Það var alveg rosalega flott útsýni yfir borgina þar. Síðan var orðið frekar seint svo við kvöddum Xeniu og kærastann hennar og héldum af stað heim. Á leiðinni heim komum við, við hjá Rafael, bróður mömmu, til að skila ömmu. Það var frekar stutt heimsókn en þegar við fórum heim var ég orðin viss um að ég væri með hita.
Svo í dag var ég heima í staðinn fyrir að fara í skólann en ég vona að mér batni fljótt því mér finnst gaman í skólanum.

Segjum þetta gott
Hasta luego

Afmæliskakan okkar Xeniu

Bátur að fara í gegn um skurðinn

Brúin yfir skurðinn

Útsýnið yfir Panama city frá páfagauka eyjunni

Graðir gaurar: 136

Spurningar bloggsins:

1. Fær fólk í Panama ekki mígreni?
2. Afhverju er allt ódýrt, nema make up?
3. Afhverju get ég bara stundum og stundum ekki tekið út í hraðbönkum?
4. Afhverju heldur menningar kennarinn að við Amarens, Fruzsi og ég séum heimskar?
5. Afhverju heldur skólastjórinn ræður á hverjum mánudags morgni?