Ég er öll þakin í mosquito bitum og er að verða vitlaus mig klæjar svo mikið.
En seinasta mánudag fór mamma mín í vinnu ferð svo hún var ekki heima síðustu viku. Á mánudagskvöldinu fórum ég, Estefany og pabbi út að borða á veitingastað sem hefur bestu pizzur sem ég hef fengið á ævinni. Það var mjög gaman og við ræddum um það þegar Estefany kæmi til Íslands.
Það gerðist svo sem ekkert annað sérstakt í vikunni annað en skólinn, sem mér finnst ennþá alveg rosa skemmtilegur en svakalega skrítinn, en á föstudeginum fórum ég, Xenia, Estefany og pabbi minn til Las Tablas. Við lögðum af stað þegar hann kom heim úr vinnunni, milli kl 5 og 6, og komum til Las Tablas um tíuleytið. Á leiðinni sáum við svo fallegt sólsetur, það var alveg svakalega fallegt. Og svo vorum við allar svo þreyttar að við lögðum okkur alla leiðina, en ég held að Estefany hafi verið sú eina sem náði að sofa aðeins. Síðan þegar við komum til Las Tablas sóttum við mömmu mína til ömmu og afa, en hún var orðin frekar þreytt á að bíða eftir okkur. Síðan fórum við að húsinu okkar og fórum að sofa. Daginn eftir vöknuðum við kl 6 og fórum í morgunmat til ömmu og afa. Síðan eftir það fórum við til Isla Cañas. Fyrst ætluðum við að fara til Isla Iguana, en það var of dýrt. Mig langaði meira að fara þangað vegna þess að þar er alveg hellingur af stórum grænum eðlum og mikið dýralíf. Við villtumst a.m.k. þrisvar sinnum á leiðinni og uðrum að spyrja til vegar. Við komum við á Playa Venao og tókum nokkrar myndir. Venao þýðir hjörtur og í Panama er Venao líka notað yfir framhjáhald, og er notað yfir það vegna þess að hirtir eru með horn. Síðan héldum við áfram til Isla Cañas, þurftum aftur að spyrja til vegar, en á endanum komumst við að leiðarenda. Við gátum hins vegar ekki keyrt alla leiðina og urðum að ganga smá spotta, sem var bara rosa gaman. Við gengum meðfram litlum læk í algjöru drullusvaði, en það var svaka fjör. Allir voru að hlægja, öskra og skrækja. Þegar við komum á ströndina kom bátur og sótti okkur. Til að komast til bátsins urðum við að fara yfir lækinn. Xenia og Estefany sukku upp á mið læri, pabbi minn festist og misti skónna sína og mamma mín öskraði. Ég fór hins vegar yfir á góðum stað og vatnið náði mér bara upp á miðja kálfa. Síðan flutti báturinn okkur yfir á eyjuna, sem var mjög nálægt landinu sjálfu og það tók okkur minna en 5 mín að komast þangað. Við ákváðum að fara á ströndina og á leiðinni þangað stoppuðum við á veitingastað og allir fengu sér heilan, djúpsteiktan fisk. Ég hafði hins vegar enga matarlyst. Þetta var mjög kósí staður og var í rauninni bara hús þar sem mjög vinalegt fjólk bjó í. Síðan héldum við áfram niður að ströndinni. Meðan systur mínar og mamma mín héldu áfram hittum við pabbi minn fólk sem var að búa til heimagert nammi úr hunangi og kókóshnetum og einn maðurinn leyfði mér að smakka. Þegar við komum á ströndina voru Xenia og Estefany komnar í sjóinn og mamma mín sat í skugga trjánna sem voru þar. Ég tók eftir hellingi af holum í sandinum en hugaði ekki meira um þær heldur fór á eftir stelpunum og ætlaði að vaða aðeins, en ég komst aldrei svo langt vegna þess að milli mín og sjávarins voru alveg hellingur af sniglum. Maður gat ekki gengið yfir þá án þess að kremja nokkra og mér fannst það eitthvað svo óskemmtileg tilhugsun að ég ákvað að sleppa því. Ég sneri því við og tók þá eftir hellingi af litlum rauðum kröbbum. Ég reyndi að komast nær og sjá þá betur en þá skutust þeir niður í holurnar og ég sá þá svo gægjast upp úr og fylgjast með mér. Svo heyrði ég skrýtið hljóð hliðina á mér og sá þá sand spýtast upp úr einni holunni. Þessar holur voru út um allt svo ég get aðeins ýmindað mér hvað voru margir krabbar þarna. Ég fór aftur til fjölskyldunnar minnar og við sátum þar í skugganum í smá stund. Ég var alveg svakalega þyrst svo ég náði mér í glas og settist hliðin á klakaboxinu. Klakarnir voru svo bráðnir að helmingurinn var orðinn að vatni. Vegna þess að ég nennti ekki að ná í vatnsflöskuna drakk ég bara vatnið úr boxinu. Og auðvitað byrjaði mamma mín strax á löngum fyrirlestri um það að vatnið í boxinu væri svo óhreint. Þá sagði ég að ef vatnið væri óhreint væru klakarnir það líka. Svo var vatnið í boxinu líka miklu betra en flöskuvatnið. Á leiðinni til baka stoppuðum við aftur hjá fólkinu sem var að gera nammið og keyptum nokkur stykki. Fjölskyldan mín byrjaði strax að smakka eitt og reif það algjörlega í tætlur og auðvitað keyptum við það. Við stoppuðum aftur á veitingastaðnum bara til að spjalla aðeins við vinalega fólkið. Við sátum þar í þó nokkurn tíma og borðuðum klaka og svo fengu Xenia og Estefany sér patacones. Fólkið varð spennt þegar það heyrði að ég væri frá Íslandi og spurði mig hvort það væri ekki rosalega kalt þar. Það var þá sem ég spurði pabba minn hvað Venao þýddi og þar sem fólkið skyldi ekki ensku fór það að gera grín að því að við værum að tala um framhjáhald en ekki hirti. Svo kvöddum við og fórum niður að "höfninni" en þurftum að bíða í rúmlega klukkutíma eftir bátnum. Þá sá ég allt í einu hest inn á milli trjánna svo ég fór að heilsa aðeins upp á hann. Það var nýbúið að klippa hann og hárin voru út um allt á jörðinni. Greyið var alveg svakalega horaður. Það var alveg hræðilegt að sjá hann, rifbeinin sáust mjög greinilega og hryggurinn stóð upp úr bakinu. Loks kom báturinn og þegar við vorum að ganga niður bryggjuna þá vorum við of mörg og bryggjan steyptist í sjóinn en var ennþá tengt við pallinn og svo þegar léttist á bryggjunni lyftist hún aftur. Að þessu sinni þurftum við ekki að labba meðfram læknum, vegna þess að það var komið flóð, og gátum því farið alla leiðina að bílnum með bátnum. Á leiðinni til baka til Las Tablas stoppuðum við hjá mömmu vinkonu Xeniu og fengum mangó, bæði til að borða og taka með okkur. Henni fannst líka mjög merkilegt að ég væri skiptinemi frá Íslandi. Eftir að við komum heim fórum við í sturtu og skiptum um um föt. Síðan fórum við á veitingastað sem heitir Buñuelos sem þýðir Kleinuhringirnir. Þar hittum við Ivan, bróður pabba míns, og konuna hans Ritu, en Zar og Aivan voru ekki þar. Það var ekki mikið úrval af af mat þar svo allir, nema pabbi minn, fengum okkur nachos. Það er ótrúlegt hvað allir staðirnir hérna auglýsa hluti sem þeir svo ekki hafa, t.d. pantaði ég íste sem var á matseðlinum en þeir áttu það ekki til svo ég endaði með því að fá Frappé. Eftir matinn fórum við heim til afa og ömmu til að ná í hlutina sem mamma mín hafði geymt þar, við vorum þar í smá stund en fórum svo heim. Xenia og Estefany fóru að hitta skólafélaga annarar hvorrar þeirrra en ég fór með pabba og mömmu heim til Ivans og Ritu. Zar og Avian voru ekki heima sem var leiðinlegt því ég hlakkaði til að hitta þau. Svo kom Zar heim með kærastann sinn, svo éf fékk loksins að hitta hann. Hann heitir Alejandro (held ég) og er mjög feiminn og hljóðlátur. Við Zar spjölluðum aðeins saman og svo fórum við heim.
Daginn eftir fórum við að lítilli á, eftir morgunmat hjá afa og ömmu. Það var mjög fallegt þar, lítill foss og klettar. Ég og Estefany fórum strax að klifra í klettunum. Vatnið í ánni var hins vegar mjög skítugt. Þar voru drekaflugur sem flögruðu yfir vatninu. Það var ein sem settist á strá rétt hjá mér, hún var mjög fallegt bleik-fjólublá á litinn. En hún var frekar smeik við mig og flaug í burtu þegar ég reyndi að færa mig nær. Á leiðinni niður af klettinum sá ég lítinn frosk. Hann var hugrakkari en drekaflugan og ég gat næstum því klappað honum. Hendin mín var nokkrum cm fyrir ofan hann en hann lét það ekkert á sig fá. Við fórum aftur til Las Tablas og fórum í kirkjugarðinn til að heimsækja ömmu og afa pabba míns. Við sáum hund liggja ofan á einu grafhýsinu. Ég velti fyrir mér hvort það væri húsbónda ást eða bara hvort hann væri að forðast skuggann. Eftir það fórum við til afa og ömmu í hádegismat. Við vorum þar í rúmlega 2 klukkutíma. Estefany og Xenia lögðu sig og undir lokin lagði ég mig líka á sófanum. Síðan fórum við í litla þorpið sem við fórum til síðast þegar við vorum í Las Tablas. Á leiðinni í bílnum voru allir að rífast og ég var svo þreytt og með mígreni svo ég reyndi ekki einusinni að skilja um hvað heldur reyndi að hunsa þau. Ég sver, þau eru verri en Brynja og Ásdís þegar þær eru að rífast. Þegar við komum í þorpið, sem heitir Bajo Corral sem þýðir lág girðing, fórum við aftur í heimsókn til fjölskyldunnar sem við fórum til seinast. Við settumst inn til þeirra og spjölluðum aðeins. Síðan fór ég út að kíkja aðeins á hryssuna sem var þar. Þetta var annar hestanna sem voru þar síðast þegar við vorum þar, en þessi var frekar styggur og ég rétt náði að strjúka snoppuna á henni. Síðan fór ég að skoða mig aðeins um og sá þá nokkra grísi. Þeir voru algjörar dúllur og einn þeirra kom og heilsaði upp á mig.Næst fórum við í heimsókn til fjölskyldu mömmu minnar, sem á heima þarna. Þetta er þorpið sem mamma mín ólst upp í. Þar var alveg rosalega sætur hundur sem heitir Tomás. Hann er einhverskonar púðluhundur. Við sátum og töluðum saman og svo fór ein af konunum að elda og bað Xeniu að hreinsa hrísgrjónin. Síðan fóru bæði Xenia og Estefany að kaupa gos. Þarna býr systir mömmu, mömmu minnar sem er líka með Alzheimer eins og amma mín. Síðan fór Tomás að humpa fæturna á öllum mönnunum. Allir fóru að hlæja og fóru að sýna nágrönnunum. Allt í einu kom græn fluga og settist á hendina á mér. Hún var mjög falleg á litinn og minnti mig svoldið á egypska scarabs. Ég fór og settist úti hjá köllunum og pabba mínum. Það var frekar fyndið vegna þess að þeir töluðu eins og ég skildi þá ekki þótt að ég skildi allt sem þeir voru að segja. Þeir voru alltaf að byðja pabba minn um að þýða eitthvað en hann sagði allaf: „spurjið hana, hún skilur ykkur“. Síðan fór ég með mömmu og pabba að skoða húsið sem mamma mín ólst upp í. Það var reyndar orðið að rústum en það var komið nýtt hús sem er kallað “nýja húsið“ sem er u.þ.b. tuttugu ára gamalt. Pabbi minn sagði mér þá að þegar mamma mín var lítil þá áttu þau ekki diska heldur gerðu diska úr skel af einhvers konar ávexti, svipuðum kókóshnetum. Síðan sýndi mamma mín mér hvar þau sóttu vatnið þegar hún bjó þar. Síðan fór mamma mín til baka, en mig langaði að ganga smá spotta áfram og sjá hvað væri þar svo pabbi minn fór með mér. Við sáum lítinn kálf sem var einn í girðingu og baulaði mjög einmanalega. Síðan hittum við konu sem var að gera einhverskonar handsaumaða borða fyrir panamíska þjóðbúninginn. Það leit út fyrir að vera mjög flókið og taka langan tíma. Svo fór pabbi minn að útskýra fyrir mér hvernig húsin höfðu verið í gamla daga. Fyrst gerðu þau grind úr trjám og bambus og fylltu hana svo af leir. Síðan gerðu þau þakplötur úr leir og bökuðu í ofni. Svo reyndi ég að útskýra hvernig torfhúsin á Íslandi hefðu verið, sagði að þau hefðu verið svipuð hobbita húsunum í Lord of the Rings og Hobbitanum. Þegar við komum til baka að húsinu var þar hestur fyrir utan. Ég fór náttúrulega strax til hans til að athuga hvort hann væri til í að spjalla við mig. Hann var mjög góður og honum klæjaði alveg svakalega í hausinn. Maðurinn sem á hestinn heitir Omar og er systur,- eða bróðursonur mömmu minnar. Hann var mjög skemmtilegur og forvitinn um Ísland, en eins og allir aðrir í Panama ætlaði hann ekki að trúa því að ég væri bara 18 ára. Fljótlega eftir að við pabbi minn komum til baka lögðum við af stað heim. Þegar þangað var komið fórum við í sturtu og skiptum um föt. Eftir rúmlega hálftíma fórum við að húsi Ivans og Ritu og biðum eftir þeim til að fara út að borða. Það er alveg ótrúlegt hvað þetta fólk getur borðað. Þau borðuðu alveg helling kl. 6 og fóru svo út að borða kl. 10. Í þetta sinn komu Zar og Aivan með, en Xenia og Estefany fóru með vinkonu Xeniu á diskótek. Ég fór með Zar, Ivan og Ritu í bíl. Þetta var bíllinn sem pabba mínum langar að erfa frá afa mínum og ég skil vel hver vegna. Ég hreinlega elska þennan bíl. Þetta er gömul gerð af Mercedes, er ekki viss hvaða ár, og hann minnir mig mjög mikið á Gamla Grána. Hljóðið, sætin og útlitið inn í bílnum lætur mér finnast eins og ég sé komin inn í gamla pallbílinn. Við komum á undan pabba, mömmu og Aivan og biðum eftir þeim inn á veitingastaðnum. Síðan þegar við vorum að panta lenti ég í vandræðum því ég vissi ekki hvað neitt var, t.d. hét einn rétturinn ´Mar y Tierra´ eða ´Haf og Jörð´ og því var ekkert lýst nánar. En ég endaði á því að panta mér samloku með osti, káli og tómötum meðan allir hinir fengu sér chicheme. Ég var búin að heyra mömmu mína tala um það allan daginn hvað sig langaði í chicheme og ég vissi hvað það var en mundi ekki alveg hvað fyrr en ég sá það. Chicheme vað það sem við Koi höfðum fengið okkur, okkar örlagaríka kvöld. Minningar, minningar... En allavegana var rosa gaman. Það var verið að sýna Titanic í sjónvarpinu, ég held að þetta hafi verið í fyrsta sinn sem sýnd var mynd á einhverjum stað sem við fórum á með hljóði, og ég og Zar spjölluðum um myndina. Á leiðinni heim töluðum við um hryllingsmyndir, Zar er ekki hrifin af þeim. Ég fór aftur með þeim í fallega bílnum. Þegar við komum heim settumst við aðeins út á veröndina hjá þeim og spjölluðum og höfðum það mjög kósí.
Þegar mamma mín kom til að vekja mig, Xeniu og Estefany daginn eftir rumskuðum við varla. Hún kom tvisvar sinnum en engin okkar fór á fætur. Svo við héldum áfram að sofa og svo seinna um morguninn hringdi mamma mín í Xeniu og þá höfðu hún og pabbi minn bara farið og skilið okkur eftir. Það hljómar svoldið eins og eitthvað sem pabbi minn heima á Íslandi hefði gert. En við fórum og gerðum okkur til og svo kom pabbi og sótti okkur. Þá hafði mamma mín farið í fóta,- og hársnyrtingu og Xenia ákvað á fá sér fótsnyrtingu líka. Estefany beið hjá þeim en ég fór með pabba mínum að labba aðeins um og skoða bæinn. Við fórum niður að torginu, á leiðinni meðfram götunni voru nokkrir sölubásar sem seldu m.a. hengirúm, veski og skartgripi. Þegar við komum að torginu fórum við að skoða kirkjuna. Hún var byggð árið 1789. Hún var fyrst byggð með tveimur turnum en árið 1942 var jarðskjálfti og annar turninn féll. Síðan árið 1958 kviknaði í kirkjunni og það þurfti að endurnýja marg, þar á meðal þakið. Svo þessi kirkja hefur lent í þó nokkrum hörmungum. Það voru margar fallegar styttur af öðlingum inn í kirkjunni og altarið var hreinlega guðdómlegt. Það voru tvær styttur af öðlingi Las Tablas sem er kölluð ´Santa Librada´ eða ´Öðlingur Frelsisins´. Eftir það fórum við í heimsókn til skyldfólks pabba míns. Þar inni var alveg hellingur af trúarlegum hlutum s.s. opin biblía á litlu borði, myndir af síðustu kvöldmáltíðinni, páfanum og prestum og krossar. Svo var fyrir utan alveg risa stór kross, sem var jafn stór og ég. En fólkið var mjög indælt. Síðan fórum við í aðra heimsókn til fleira fólks og spjölluðum aðeins við þau. Síðan hringdi mamma mín og var tilbúin svo við kvöddum og snerum aftur á snyrtistofuna. Ég fór með þeim að keyra aðeins um og kaupa brauð og köku en Xenia var ennþá í fótasnyrtingunni og Estefany beið með henni. Síðan fórum við heim í húsið og pökkuðum niður og tókum til. Síðan fórum við að kveðja Ivan, Ritu og Zar en Aivan var ekki heima. Ég hefði viljað hitta Zar meira meðan ég var í Las Tablas og ég vona að ég eigi eftir að hitta hana oftar áður en ég fer. Síðan fórum við heim til afa og ömmu og hittu Xeniu og Estefany þar. Við borðuðum hádegismat, kvöddum svo og lögðum af stað heim til La Chorrera. Á leiðinni heim lágum ég, Xenia og Estefany í hrúgu í aftursætinu, hver ofan á annari. Þegar við komum heim gengum við frá fötunum okkar og tókum aðeins til, þar sem við höfðum ekki gert það yfir helgina. Við vorum öll þreytt svo við fórum snemma að sofa.
Síðan fyrstu helgina í júní ætlum við að fara til San Blas. Það eru nokkrar eyjur þar sem indjánar búa. Hlakka til.
Segjum þetta gott í bili.
Hasta pronto.
að labba niður að ströndinni á leiðinni til Isla Cañas
Isla Cañas :P
ströndin á eyjunni
kirkjan í Las Tablas
Graðir gaurar: 158
Spurningar bloggsins:
1. Afhverju segir fólk "sjáumst seinna" þótt það sé mjög ólíklegt að þau muni hittast aftur?
2. Afhverju er fjölskyldan mín alltaf að rífast?
3. Afhverju þurftu mosquito flugurnar að byrja að bíta mig aftur?
4. Afhverju má ekki hafa naglalakk á tánöglunum, þótt að við séum í sokkum og skóm?
5. Afhverju halda allir að ég skilji ekki spænsku, þótt að ég sé kannski að tala spænksu við einhvern?
