Bogga í Panama: June 2013

Buenas noche a todos :) Saludos desde Panamá

Það er augljóst að það er reynt að halda aga í skólanum mínum, en það endar einhvernveginn alltaf í klessu. Það er eiginlega hálf hlægilegt. Það er frekar skrítið að þegar ég kom hingað var ég alveg staðráðin í því að fylgja öllum reglum, en núna virðist það ekki vera svo mikilvægt. Ég fer með naglalakk í skólann, hringa og armbönd og of marga eyrnalokka, en enginn segir neitt. Og eftir að ég litaði hárið mitt rautt í sumarfríinu litaði ég það aftur dökkt áður en skólinn byrjaði, en það er ennþá sterkur rauður blær yfir því. Svo um daginn kom einn kennarinn inn í skólastofuna okkar og sagði við mig að hann vissi að þetta væri ekki minn náttúrulegi hárlitur og svo spurði hann bekkjarfélaga mína hvort hann ætti að segja mér að lita það aftur en þau sögðu öll: ,,Nei, hárið hennar er svo flott svona´´. Á endanum sagði hann bara að sér þætti hárið mitt vera fallegt. Þessi gaur er frekar skrítinn, en samt alveg ágætur. Hann keypti einu sinni fyrir mig hádegismat þegar ég var ekki með pening.
Í gær kláraðist skólinn snemma, eða kl 8:30, og við Fruzsi ákváðum að fara heim og leggja okkur aðeins áður en við færum í Westland að hitta Emily. Konan í hliðinu stoppaði okkur og spurði hversvegna við værum að fara svona snemma og við sögðum henni eins og var, að það væru ekki fleiri tímar fyrir bekkinn okkar. Þá spurði hún hvaða kennara vantaði, en við vissum auðvitað ekki nöfnin þeirra og fannst líka augljóst að fyrst að við höfðum ekki fleiri tíma þann daginn að það vantaði alla kennarana. Á endanum kom einn kennarinn inn um hliðið og spurði hvað væri í gangi og sagði að við mættum fara vegna þess að við værum skiptinemar. Klukkan 2 í Westland og hittum Emily þar. Við sátum alveg heillengi í matsalnum og spjölluðum. Emily er mjög hress og skemmtileg. Við skiptumst á sögum af fóstur mömmum okkar og systrum og svo virðist sem ég sé alveg ágætlega heppin miðað við þær, sérstaklega Emily. Hún býr hjá einstæðri, gamalli konu sem leyfir henni ekki að nota viftuna á daginn, nota þvottaefnið hennar heldur þarf Emily að kaupa sitt eigið og svo er hún alltaf að kvarta yfir því hvernig Emily borðar. Svo fór ég og keypti smá gjöf handa pabba mínum, en það er pabbadagur þessa helgi. Í dag átti að vera söngvakeppni í skólanum, sem varð svo ekkert af en við urðum ekki hissa vegna þess að þetta er Panama En Fruzsi hafði s.s. ákveðið að ég skildi taka þátt. Ég var í vandræðum með að velja lag svo þær buðust til að hjálpa mér að velja svo ég söng smá bút af þremur lögum sem ég lærði í kór hjá Tótu og þær völdu. Þær sögðu að enginn myndi heyra vegna þess að við vorum hjá klósettunum uppi á þriðju hæð fyrir ofan Arrocha búðina, en svo kom einhver maður og við ætluðum að deyja úr hlátri. En Fruzsi og Emily þurfa báðar alltaf að koma snemma heim svo við lögðum af stað heim kl 6:30.
Í dag átti Betssie afmæli, svo þegar mamma mín kom heim fórum við heim til Marilyn og ættluðum að koma Betssie á óvart. En svo þurftum við að bíða og bíða eftir henni. Við byðum í rúman klukkutíma og á endanum kom hún, en það var svo sem ekkert svo óvænt. Frænka mín slökkti ljósið, en Betssie sá náttúrulega alla bílana fyrir utan, og svo hrópuðu allir 'óvænt' þegar hún kom inn. En það var mjög skemmtileg.
Það er frekar undarleg tilfinning að vera að fara heim eftir rúma tvo mánuði. Við stelpurnar töluðum um það á fimmtudaginn og hvað það yrði skrítið að koma heim í hreinu og fínu húsin okkar, að ganga inn í herbergin okkar og hitta vini og fjölskyldu á ný. Að fara burtu frá bestu vinum okkar til að koma heim til bestu vina okkar. Koma heim og allt er eins og það var áður en við fórum, en samt allt svo breytt. Hlutirnir sem virtust svo mikilvægir á síðasta ári virðast ekki skipta svo miklu máli lengur. Og hlutirnir sem eru okkur svo mikilvægir núna mun enginn heima skilja. Hlakkar okkur til eða kvíðir okkur fyrir? Hvað langar okkur að gera áður en við förum heim? Hvernig getum við sagt bæ við vini og fjölskyldu sem við munum kannski aldrei sjá aftur? Hvernig er hægt að lýsa þeirri tilfinningu sem við finnum þegar við hugsum um heimför okkar? Hvernig mun okkur líða þegar við áttum okkur á því hversu mikið líf okkar hefur breyst og einnig við sjálf? Það mun allt koma í ljós... eftir aðeins tvo mánuði.

Adiós, nos vemos en dos meses. :D

Julia að útskýra eitthvað hrikalegt óréttlæti

Mi abuela y mi tía

Namminamm, Sofhia að borða Doritos

Graðir gaurar: 206

Spurningar bloggsins:

1. Afhverju er eins árs stelpu gefið Doritos?
2. Afhverju eru aldrei tímar í skólanum okkar?
3. Hvers vegna líður tíminn svona hratt?
4. Hvernig ætli það verði að koma heim?
5. Hlakkar mér til eða kvíðir mér fyrir?

Hola amigos

Mig dreymdi frekar fyndinn draum. Það hafði víst rignt alla nóttina og mig dreymdi að ég væri með panamísku fjölskyldunni minni heima á Flóðatanga, sveitinni minni, og allir voru í svo miklu stressi að það væri svo mikil rigning að við þyrftum að fara áður en að það kæmi flóð. Þegar ég vaknaði fannst mér það mjög undarlegur draumur.
Jæja, á morgun byrjar skólinn aftur eftir tveggja vikna frí. Það verður athyglsivert hvernig mér mun ganga að vakna á morgun. En ég var svo sem aðeins farin að sakna skólans og vina minna.
Í dag fór ég með pabba mínum, Estefany og Raoul til Panama city. Fyrst fórum við að ganga með fram sjónum. Það er ekkert smá fallegt þar, hellingur af blómum og trjám, en það var hins vegar alveg svakalega heitt. Ég sagði við pabba minn að á þeim dögum sem sólin skín svona sterkt hér í Panama væri ég þakklát fyrir að búa á Íslandi þar sem maður getur gengið úti í sólinni án þess að bráðna alveg niður. Hann hló bara, en var þó alveg sammála. Á göngustígnum sá ég mjög undarlega sjón, en þar voru alveg hellingur af ruslatunnum. Ég held svei mér að ég hafi ekki séð neina almennings ruslatunnu fyrr, en þarna voru þær út um allt, enda var allt mjög hreint þar en ekki eins og hér í Chorrera þar sem það er rusl út um allar götur. Það voru einnig hellingur af leiktækjum, tennis völlur, fótbolta,- og körfubolta völlur og meira að segja úti líkamsrækt. Það var frekar sniðugt en ég skil þó ekki hvernig fólk getur verið að æfa í þessum svaka hita án loftkælingar. Við fengum okkur krap hjá einum af sölumönnunum sem selja það, en þeir eru út um allt, sem var ekkert smá gott og frískandi. Við gengum þarna fram og til baka í smá stund og það var bara mjög notalegt.
Eftir það fórum við að Ruinas Panama la Vieja. Það eru s.s. rústir af hinni svo kallaðri gömlu Panama borg. Borgin var stofnuð 15. ágúst árið 1519 og var byggð af spænskum landnámsmönnum. Árið 1521 varð borgin hluti af veldi Carlos spánakonungs. Það var svo 28. janúar árið 1671 að enskur sjóræningi, Henry Morgan að nafni, réðst á borgina og lagði hana í rúst. Árin eftir var borgin yfir gefin og fólkið flutti og nú er hún þekkt sem Gamla borgin. Það var mjög gaman og merkilegt að skoða rústirnar. Við gengum þarna um og fórum svo upp í turninn. Það var alveg frábært útsýni frá turninum og það sást vel yfir flóann, Panama city og rústirnar. Á leiðinni niður sáum við tvo ketti, sem er sjaldgæf sjón hérna í Panama. Á einum stað sá ég frekar undarlegt tré og spurði pabba minn út í það. Hann sagði að þetta tré héti Panama og þaðan kemur nafnið fyrir þetta yndislega land. Þegar evrósku landnámsmennirnir komu til Panama, þá notuður indjánarnir orðið Panama og gera það ábyggilega enn, yfir það að eiga mikið af fiski. Þannig að Panama þýðir einfaldlega það að eiga helling af fiski, sem er frekar undarlegt því það er frekar erfitt að finna fisk í búðum hérna.
Síðan þurftum við að sækja Xeniu á flugvöllinn, en hún var að koma til baka frá Jamaica. Á flugvellinum fór ég að hugsa um það hvað mér finndist stutt síðan ég var þarna síðast. Þegar ég kom til Panama og labbaði í gegn um hurðina inn í móttöku salinn. Það er ótrúlegt hvað tíminn hefur liðið. Níu mánuðir búnir og bara tveir eftir. Ég er farin að hlakka svolítið til að koma heim, en á dögum eins og þessum langar mig helst að vera lengur. Við þurftum að bíða í rúmlega klukkutíma þar og mér til mikillar furðu hitti ég gamlan vin í einni af sjálfsölunum. Dr Pepper, en aldrei hefði mér dottið í hug að ég myndi finna hann hér í Panama. Það kom skemmtilega á óvart.
Þegar við svo komum heim áttuðum við okkur á því að ekkert okkar hafði tekið með sér lykla og mamma mín var farin út. Pabbi minn þurfti því að hringja í mömmu og svo fórum við til Marilyn frænku að ná í lyklana. Amma mín er orðin mjög hrifin af mér og vill hellst alltaf vera hjá mér, mig grunar að það sé vegna þess að ég er sú eina sem hef aldrei öskrað á hana. Hún vill endilega alltaf standa upp fyrir mér, byður mig alltaf að koma með sér, þegar hún fer aftur á sunnudagskvöldum vill hún helst ekki fara inn í bílinn án þess að ég komi líka og svo er hún alltaf að gefa mér allskonar hluti. Mér finnst þetta rosalega sætt.
Svo styttist í Sanblas ferðina og mér er farið að hlakka mjög mikið til. Það verður ekkert smá gaman. Fruzsi sagði mér að ef að þú sért gift indjána getiru keypt einhverjar af litlu eyjunum, en aðeins ef þú átt indjána fyrir mann, svo við Fruzsi vorum að velta því fyrir okkur hvort við ættum ekki bara að skella okkur í hjónaband með einhverjum indjánanum. En svo ákváðum við að það væri kannski ekki þess virði og við gætum bara keypt okkur eyju einhverstaðar annars staðar. En Betssie frænka mín er gift indjána svo hún gæti splæst í eina kósí eyju þarna. Og svo er ég enn að vonast til að við förum til Bocas del Toro. Fingers crossed.

En ég ætla að hætta núna,
Buenas noche y dulces sueños